Në fokus

June 11, 2018 | 11:15

Fëmijë i harruar: fëmijëria në cep të indiferencës

Fëmija i harruar, ai që kurrë nuk është dashur nga prindërit e tij, qëndron në qoshen e errët të indiferencës. Ai do të mbetet i ulur për ju për dekada me radhë, edhe kur vullneti i tij do të jetë jeta e një të rrituri; sepse kur një person mendon se fëmijëria e tij është vjedhur prej saj dhe dashuria është mohuar, ai mezi largohet nga ajo krijesë e uritur dhe e zemëruar e së kaluarës. Mbetet i lidhur pafundësisht me atë traumë gjigante.

Në librin “Gabimet nuk duhet të përsëriten. Meqë njohja e historisë së vet i ndihmon të jenë prindër”, të psikiatrit dhe profesorit Daniel J. Siegel, na ofrohet një term që është perfekt për fëmijën e harruar për të cilin po flasim: kultura e turpit. Pas këtyre fjalëve qëndron një realitet i varrosur, për të cilin ne nuk jemi gjithmonë të vetëdijshëm.

Ne po flasim për ata të vegjël që jetojnë në turp, të hutuar dhe të paaftë për të kuptuar pse nuk po përjetojnë aspekte tipike të çdo dinamike familjare: mirënjohje, mirëkuptim, dashuri, përkushtim, siguri…

“Fëmijëria nuk zgjat kurrë. Por të gjithë e meritojnë një. ” -Wendy Dale-

Fëmija i harruar është ai që nuk luan asnjë rol në shtëpi. Është fëmija që kërkon dhe nuk merr, fëmija që një ditë kupton se e qara është e padobishme, krijesa që nuk është pasqyruar kurrë në sytë e prindërve të tij, nuk i është dhënë një përqafim i ngrohtë apo një puthje qetësuese. Ai të cilit askush nuk i ka mësuar të besojë në magji, në univers ose në vetvete.

Fëmijët e kulturës së turpit përfundojnë në humnerën e krijuar nga mungesa e rrënjëve, zemërimit dhe heshtjes. Një skenar i dekurajimit të jetës që, besoni ose jo, është shumë i pranishëm në shoqërinë tonë.

Fëmija i harruar, jetën e lë pas dore

Shumë prej tyre udhëhiqen që menjëherë të mendojnë se fëmija i harruar mund të jetojë vetëm në një familje jofunksionale. Kjo vjen si rezultat i një mjedisi të dominuar nga dhuna fizike apo verbale, papjekuria e prindërve, të cilët nganjëherë vuajnë nga një çrregullim mendor, nga margjinalizimi ose disa veprimtari kriminale dhe çojnë në paqëndrueshmëri emocionale, pasiguri dhe frikë.

E pra, është e drejtë të theksojmë një aspekt të rëndësishëm: fëmija i harruar mund të jetojë shumë pranë nesh. Në shtëpinë e fqinjëve tanë, për shembull, vetëm në atë shtëpi të madhe tre-katëshe, ku prindërit, gjithmonë të sjellshëm dhe shumë të zënë në punë, mbajnë për dore një fëmijë të heshtur, me sy të tejmbushur me kuriozitet, në thellësinë e të cilëve mund të shohim trishtim. Fëmija i harruar është gjithashtu ai fëmijë që shkon në shkollë për shtatë orë në ditë dhe që kryen aktivitetet jashtë shkollës në pasdite.

Është fëmija ai që ka vendosur për këto zgjedhje, kjo për shkak se prindërit e tij punojnë gjatë gjithë ditës, vijnë në shtëpi të lodhur dhe pa dëshirë për të bashkëvepruar, për të dëgjuar, për t’u kujdesur për të. Nuk duhet të jetë kështu. Në këtë situatë nuk ka margjinalizim apo ndonjë formë dhune; Megjithatë, ne shohim një shembull të qartë të mosfunksionimit, keqtrajtimi: Mungesa e dashurisë së vërtetë, ndjenja e të qenit prind i dy individëve të vetëdijshëm dhe të pranishëm, por më së shumti të perceptuara nga fëmija.

Askush nuk duhet të jetojë në cep të indiferencës

Askush nuk duhet të jetojë në dhomën e errët të indiferencës. Shpenzimet e foshnjave të zhveshura në atë hapësirë nëntokësore të banuar nga hijet, boshllëku dhe mangësi afektive, mund të krijojnë në fëmijëri konflikte të ndryshme të brendshme që në shumicën e rasteve do të paraqiten pas shumë vitesh.

“Një nga gjërat më të bukura që mund të prekë një person është një fëmijëri e lumtur” -Agatha Christie-

Psikiatri zvicerano-amerikan shpjegon se është sikur të bësh një procedurë kirurgjike në një seri emocionesh të çrregullta. Ne veprojmë në një botë kaotike të brendshme ku emocionet ndërhyjnë me njëra-tjetrën: zemërimi, zhgënjimi, mohimi dhe depresioni.

Fëmija i harruar shpesh kthehet në një të rritur të paarritshëm, në një nga ata njerëz që duan të shkojnë pa u vënë re, të cilët janë të hutuar në universin e tyre personal, të paaftë për të konsoliduar marrëdhënie kuptimplotë dhe të qëndrueshme. Kjo ndodh për shkak se, për fat të keq, ata vazhdojnë të zhvendosen në kulturën e turpit, ku ata pyesin çdo moment se përse ndodhi, çfarë bënë keq, sepse iu mohua dashuria themelore për t’u ndërtuar si person.

Askush nuk meriton të jetojë në cep të indiferencës, e jo më fëmijët. Të vegjlit tanë meritojnë të edukohen me gjuhën e dashurisë që kurrë nuk dështon, ata meritojnë kohën dhe tërë ditët tona. Gjithashtu meritojmë durimin dhe aftësinë tonë për t’i falur ata.

Burimi / http://aprilamente.info

© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.

MARKETINGU:
Agjente Marketingu:
Erinda Topi: 0688019400
E-mail: [email protected]

© Revista Psikologjia. Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.

To Top