Teksa ecja në rrugë, një afsh i nxehtë më pushtoi, ndërsa toka nën këmbët e mia papritur nuk ishte më. Trupi im nuk ndjehej më i imi, isha si një anije pa një timon, unë e ndjeja veten time të humbur, të hutuar, të tmerruar. E gjithë kjo dukej sikur nuk do të mbaronte asnjëherë dhe teksa largohesha ndjehesha më e fortë dhe njëkohësisht e frikësuar për të mos qenë më atje!
Dhe në fund të gjithçkaje lind një dhimbje e re, lind një frikë më e madhe, se gjithçka mund të kthehet.
Si do të jenë ditët e mia nëse frika nga provimi i këtij makthi të tmerrshëm më merr përsëri frymën? Është si një makth, gjithçka ndodh brenda meje, bota e jashtme nuk sheh asgjë, bota e jashtme vazhdon, vazhdon si gjithmonë.
Në këtë mënyrë frika bëhet partner i jetës time, ulet gjithmonë pranë meje, çfarëdo që të bëj, disa ditë frika ka fituar dhe disa të tjera më ka ndaluar. Shumë flasin për të por frika e frikës është ndryshe nga gjithçka tjetër, ajo lind brenda jush, është e pranishme edhe kur nuk është aty, ajo bëhet mjeshtri i jetës time dhe unë kërkoj jetën time të mëparshme.
Dua guximin që kisha, dua energjinë që më bën të mendoj se liria është e mirë, mbase jo por ndoshta po. Shumë thonë se kalon, se nëse e shikoj atë frikë nga frika, atëherë kalon, thonë që nuk është aq e fortë, se unë jam më e fortë se ajo, se asgjë nuk humbet, thjesht është pezulluar gjithçka dhe pret kthimin tim.
Marrë nga faqja e Dr. Jessica Cannamela Psikologe dhe Psikoterapeute
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
