Është e vërtetë kur thonë se: Hidhërimi është dashuri pa vend për të shkuar. Kur humb dikë ose diçka, i ke të gjitha këto ndjenja që nuk kanë destinacion. Ndjenjat thjesht dalin nga ju si ajri në një shtëpi. Për të kaluar, duhet të gjesh njerëz që të ndihmojnë. Ju duhet të gjeni ndihmësit tuaj. Ata do të jenë karburanti për t’ju shtyrë përpara, shkëndija për të filluar përsëri. Fatmirësisht, kam pasur shumë ndihmës në atë që unë e quaj jetën time të re të çmendur.
14 Shkurt 2018, supozohej të ishte një ditë dashurie. Në vend të një darke romantike me gruan time, plani ishte të shikonim videon tonë të dasmës me vajzën tonë katërmbëdhjetë vjeç dhe djalin tonë gjashtëmbëdhjetë vjeç si një mënyrë për t’i treguar atyre bukurinë e Shën Valentinit.
Rutina jonë familjare atë mëngjes nisi si çdo ditë tjetër. Fëmijët po vraponin për shkollë, qentë po lehin sepse donin të ushqeheshin dhe ecnin, dhe Jennifer dhe unë po përplaseshim për t’u përgatitur për punë. Këto janë detajet që mbaj mend nga ai mëngjes. Ajo që nuk më kujtohet ende më përndjek. Nuk mund të kujtoj nëse u thashë fëmijëve të mi se i doja ndërsa dilnin nga dera. Isha shumë i zënë duke u thënë atyre: “Ju jeni vonë! Duhet të shkoni në shkollë.” Nuk e prisja kurrë që këto do të ishin fjalët e mia të fundit për vajzën time.
Tridhjetë e katër njerëz u qëlluan atë ditë në Shkollën e Mesme Marjory Stoneman Douglas në Parkland, Florida, me shtatëmbëdhjetë të vrarë dhe shtatëmbëdhjetë të plagosur. Vajza ime Jaime, një valltare e fortë katërmbëdhjetë vjeçare me një zemër të madhe, ishte viktima e dytë që u qëllua. Qitësi kishte shkuar në katin e tretë – aty ku ishte Jaime – me qëllimin për të qëlluar studentët në atë kat dhe ata që kishin dalë jashtë përmes një dritareje. Ndërsa qitësi po ringarkonte AR-15, ajo vrapoi në korridor drejt shkallës. Autoritetet mendojnë se ajo ishte një hap larg sigurisë. Një hap që do ta kishte lejuar atë të bashkohej me vëllain e saj të madh, Xhesin, në një Ëalmart aty pranë dhe më pas të kthehej në krahët e nënës së saj dhe krahëve të mi.
Në kohën e vdekjes së Jaime, unë isha duke luftuar me humbje të thella personale. Vetëm katër muaj më parë, vëllai im Michael vdiq nga kanceri i pankreasit. Ai ishte ekspozuar ndaj kaq shumë pluhuri dhe kimikatesh ndërsa punonte për të ndihmuar në Ground Zero sa që, në fund, kanceri e preku atë. Michael luftoi me kancerin për gati pesë vjet, duke ndërruar jetë në moshën pesëdhjetë vjeç.
Gjeni ndihmuesit
Hidhërimi është i paparashikueshëm. Ju shtrydhni ditët e mira dhe më pas bëni gjithçka që duhet për të kaluar ato të këqija. Dhe i gjeni ndihmuesit. Ata ju ndihmojnë në mënyra që nuk mund t’i imagjinoni dhe prisni. Ata mund të jenë të dashurit tuaj, anëtarët e familjes, fqinjët, kolegët, njerëz nga kisha ose kongregacioni i tempullit tuaj, apo edhe tërësisht të huaj. Çfarëdo vështirësie që po kaloni, nuk mund ta kaloni vetëm.
Natën kur Jaime u vra, motrat e saj të kërcimit vendosën shirita portokalli në kujtim të saj – portokallia ishte ngjyra e preferuar e Jaime. Ky ishte një frymëzim më vete, por më pas një fotografi e vajzave të reja të veshura me shirita u bë virale në mediat sociale. Brenda njëzet e katër orësh, njerëzit në të gjithë botën e vallëzimit kishin vendosur shirita portokalli. Një nënë në zonën e Los Anxhelosit doli me idenë që valltarët të vinin shirita portokalli në konkurset e tyre. Valltarët profesionistë në Teatrin Amerikan të Baletit postuan në Instagram shirita portokalli të ngjitura në kostumet e tyre.
Shfaqjet në Broadëay si The Lion King dhe Hamilton e nderuan Jaime duke vendosur shirita portokalli. Duke parë gjithë këtë mbështetje për Jaime na ndihmoi ta kalonim atë javë dhe na frymëzoi të fillonim themelimin e Orange Ribbons për Jaime.
Jen McGuire, një shkrimtare e lajmeve për Romper.com, mbuloi bukur promovimin e shiritit portokalli: “Në të gjithë vendin këtë fundjavë, njerëzit do të vallëzojnë për Jaime. Ajo do të jetë e pranishme në auditorët, në sallat e koncerteve, në teatro dhe studiot e vallëzimit. Kujtimi i Jaime Guttenberg dhe dhuna e pakuptimtë që ia shkurtoi jetën kaq tmerrësisht do të përhapet në të gjithë vendin, me një fjongo portokalli. Është një mënyrë e bukur, që familja e saj mund ta vlerësojë përmes mjegullës së tmerrshme të pikëllimit. Veshja e një fjongoje portokalli për Jaime do ta mbajë gjallë kujtimin e saj, edhe kur familja të bëjë funeralin e saj.”
Në shkurt të vitit 2020, ditë pas shënimit dy-vjeçar të humbjes sonë, ne mbajtëm një mbledhje fondesh dhe tre humoristë – Jessica Kirson, Jim Breuer dhe Alonzo Bodden – dolën vullnetarë për të mbledhur para për kauzën tonë. Të gjithë ata që morën pjesë thanë se nuk kishin qeshur kështu prej vitesh – përfshirë mua dhe familjen time. Të qenit në gjendje të qeshnim me të dashurit tanë, miqtë dhe komunitetin tonë ishte një moment shërues që nuk do të harrohet.
Unë vazhdoj të ndaj historinë e udhëtimit që kam bërë që nga vdekja e Jaime dhe si kam qenë në gjendje të kaloj në kohërat më të këqija falë dashurisë dhe mirësisë së të tjerëve. Unë tregoj historinë e jetës sime familjare, sëmundjen e vëllait tim Michael dhe vdekjen e parakohshme, dhe historinë e asaj që ndodhi me familjen time dhe komunitetin tonë. Përkundër këtyre temave shumë të vështira, unë i ndaj ato në mënyrë që të gjithë të shohim përpara. Duhet ta dini, pavarësisht se sa e vështirë ka qenë, unë e kuptova këtë.
Unë e di se si është — ju ndizni televizorin ose hapni media sociale dhe ndoshta gjithçka që dëshironi të bëni ndonjëherë është të zvarriteni nën mbulesa. Por rri dhe shiko zhurmën. Ju mund t’i kaloni këto momente kur ato ndodhin, pavarësisht nga momentet në jetën tuaj, për sa kohë që kërkoni ndihmuesit. Pra, shumë nga ato që kam mësuar këto vitet e fundit varen nga sa të mahnitshëm dhe të mirë janë njerëzit. Jam prekur vërtet nga ata që kam njohur prej vitesh, nga ata që kam njohur, nga njerëzit në media dhe nga njerëzit në politikë – dhe shkalla e mendimit dhe dhembshurisë së tyre.
Kur të vijë momenti juaj sfidues, si reagoni ndaj tij dhe qëndrimi që vendosni të keni si përgjigje do t’ju ndihmojë të ecni përpara. Në fund të fundit, ne duhet të gjejmë mënyra për të ecur përpara nga momente tragjike, si dhe nga momente ekstatike dhe të gëzueshme në jetë. Në fund, ajo që e formon të ardhmen tuaj është se si i përgjigjeni momenteve tuaja.
Burimi / https://www.mindful.org/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
