Më pëlqejnë përqafimet që më japin të dridhura, të cilat ndalojnë kohën dhe mbajnë frymën. Më pëlqejnë sepse më rikrijojnë dhe më largojnë dhimbjet dhe frikën.
Më pëlqejnë përqafimet se, edhe nëse nuk zgjidhin asgjë, më ndihmojnë të përballoj vështirësitë, duke i penguar ato që të më mbysin, duke thyer mbrojtjen time dhe duke shkatërruar sigurinë time.
I dua ato përqafime që i japin fund mospërputhjes, të cilat më ndihmojnë të mbaj një ekuilibër, që më japin ngushëllim dhe nxjerrin thelbin tim. I dua ato, sepse tregojnë dashuri të tillë që unë duhet të pickoj veten për të kuptuar nëse jam duke ëndërruar ose nëse është e vërtetë.
Pra, po, ato përqafime janë dobësia ime. Ato më mposhtin vetëm duke menduar për to. Më mbulojnë, më veshin, më bëjnë të ndiej se jeta nuk është e padrejtë apo e shëmtuar dhe se nuk ka mënyrë më të mirë për të ndier këtë ndjesi përveçse përmes lëkurës.
Lëkura është e atyre që e bëjnë të dridhet
Ndjenja se dashuria më bën të dridhem dhe për një çast lëkura ndalon së qeni e imja, ajo fillon të jetë e dikujt që më bën të dridhem. E vërteta është se jo të gjithë mund ta bëjnë këtë, vetëm ata njerëz që mbajnë rolet më të rëndësishme në renditjen e jetës sonë.
Ata janë njerëzit që na mbështesin me fjalët e tyre, me përqafimet e tyre që vijnë kur shpresat rrëzohen dhe mundësitë luajnë kukafshehtas.
Pastaj, kur dikush na shkakton dridhje, harrojmë përvojat e këqija të jetës. Nuk mbajmë më mend arsyen e përqafimit që na bëri të buzëqeshnim pa parë prapa dhe na bëri të theksonim sfidat e dështuara dhe betejat e fituara.
I dua ato përqafime që bashkojnë copat e mia
Më pëlqen të mendoj se ato përqafime do të vënë përsëri të gjitha pjesët e mia së bashku. Është një ndjenjë e mrekullueshme për të ndjerë se bota kaotike është riorganizuar nën këmbët e mia, që unë mund të hap të kaluarën time dhe të ecë përpara.
Ja se si e kuptoj se kapërcimi i fatkeqësisë do të thotë përballja me të dhe jo të heqësh dorë, duke duruar stuhinë dhe duke pritur që qetësia të kthehet përsëri. Dhe me këtë ide i mbledh të gjitha pjesët e mia, ato që më shpëtojnë dhe mbyll plagët e mia.
Ndoshta unë jam shumë e ndjeshme, por disa gjeste përmirësojnë ditën time dhe zgjidhin problemet e jetës. Është si mbushja e baterive ose lidhja me një rrymë të tensionit të lartë.
Edhe në qoftë se ju nuk shpërtheni, ju lehtësojnë fluturat në bark. Pastaj gjithçka duket më e bukur, me më shumë ngjyra dhe më pak hije gri. Diçka kaq e mrekullueshme dhe spektakolare sa të lë pa fjalë.
Ky është efekti i fuqishëm i përqafimeve dhe arsyeja kryesore përse na pëlqen t’i marrim dhe t’i japim ato. Jo vetëm që na bëjnë të ndihemi të veçantë, por edhe na japin mundësinë të jemi unike.
Këto janë përvoja që na mbushin shpirtin dhe na kujtojnë se të gjithë jemi nën të njëjtin qiell dhe se kemi të gjitha arsyet pse kurrë nuk duhet të ndalemi së qeshuri.
Burimi / http://amenteemaravilhosa.altervista.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
