Më pëlqejnë të gjitha konotacionet e fjalës ‘të fillojmë nga e para’. Sepse pavarësisht kontekstit në të cilin vendoset kjo, gjithmonë i referohet mundësisë së një fillimi të ri, edhe kur ishim të sigurt se ky nuk do të vinte kurrë. Kështu më ndodhi mua.
Isha e bindur për këtë për shumë e shumë vite, kur zgjodha të qëndroja pranë atij njeriu dhe demonëve të tij, mundimet, të njëjtat që u përpoqa t’i lehtësoja për dashuri, ose ndoshta për lehtësi. Sepse pas gjithë kohës së kaluar, ky më dukej se ishte epilogu i vetëm për ne, për mua. Për të qëndruar pranë tij.
Kështu bëra, edhe kur kuptimi i fjalës dashuri më dukej bosh, edhe kur pyesja veten nëse ai dhe unë e kishim dashur vërtet njëri-tjetrin. Sepse në fund të fundit, kur u njohëm unë isha vetëm një fëmijë, ashtu si edhe ai. Dhe do të ishte mirë nëse do të kishim qëndruar kështu, me mendjelehtësinë e viteve tona të anuluar nga nevoja për t’u rritur shumë shpejt. Sepse në ato ditë nuk na lejohej të ëndërronim për një kohë të gjatë.
Dhe pastaj zakonet, lindja e fëmijëve dhe ajo pavarësi ekonomike që nuk mund të ekzistonte. Sepse pas punës ai u kthye te demonët e tij, ata që mbanin emrin e alkoolit, ndërsa unë duhej të kujdesesha për shtëpinë, fëmijët dhe gjithçka që ai nuk bënte. Por sa më shumë kalonte koha, aq më shumë bindesha se ky ishte fati im i shkruar nga dikush tjetër. Por nuk e besoja vërtet. Kështu fillova të shikoja botën që ekzistonte atje jashtë dhe që e kisha lënë pas dore për një kohë të gjatë sepse isha mbyllur në burgun tim. Dhe kuptova se ishte e bukur dhe plot mundësi, atë që nuk e kisha pasur kurrë, atë që nuk e kisha kërkuar kurrë.
Sigurisht, ta bëja atë në moshën time ishte një goditje me kokë për disa. Në fund të fundit, pasi kam qenë bashkëshorte dhe nënë për shumë vite, i vetmi rol për të cilin isha e destinuar ishte ai i gjyshes. Sepse kështu është jeta. Por vendosa vetë që nuk ishte vonë dhe fillova nga e para. Nuk e bëra papritur dhe në mënyrë të pacipë, por me hapa të vegjël.
Gjeta një punë, e para pas një kohe të gjatë. Një punë e përulur që më bëri të ndjeja shkëndijën, atë që mendova se ishte shuar përgjithmonë. Kjo më lejoi të bëhem më në fund e pavarur financiarisht. Të largohem nga ajo shtëpi dhe kjo nuk ndodhi me tragjedi dhe fyerje, sepse unë dhe bashkëshorti im e dinim se deri më tani ajo që na mbante të bashkuar ishte vetëm frika se mos mbeteshim pa njëri-tjetrin dhe të braktisnim gjithçka dinim, për mirë a për keq. Por ne e bëmë atë dhe unë jam larguar.
Kjo ishte e mjaftueshme për mua. Pak nga qetësia që nuk e kisha pasur kurrë për t’u ndjerë mirë me veten. Një ndjenjë e paçmuar që duket banale, por që pasqyronte gjithçka që kam dashur gjithmonë. Kështu vazhdova t’i kaloja ditët duke u mësuar me rutinën e re, derisa ndodhi diçka që e mërziti atë.
Një burrë hyri në jetën time. Ai në fakt është kthyer. Ai mik i vjetër i humbur nga sytë dhe i takuar në rrugët e vendit është bërë i besuari im, mbështetësi im. Ai u bë partneri im. Dhe zemra ime filloi të rrihte përsëri siç nuk kishte bërë për një kohë të gjatë. Përditshmëria me të cilën po mësohesha është transformuar sërish dhe është bërë për dy. Dhe kurrë nuk është dukur kaq bukur. Atëherë kuptova se kur nuk pret asgjë nga jeta, kjo të mahnit dhe të buzëqesh si kurrë më parë. Ashtu siç bëri me mua.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
