…Dhe pastaj ju ndryshoni. Koha dhe ngjarjet janë shkaku. Një ditë zgjohesh dhe tmerri ka hyrë në jetën tënde. Lexon gazetat, bredh nëpër rrjete sociale dhe kupton se që nga 7 janari 2015, ku flamuri francez ishte në profilin e të gjithëve, gjërat kanë ndryshuar. Që atëherë ka pasur shumë vdekje, por ne jemi të ndryshëm.
Flamujt e solidaritetit bien, mendjet tona udhëtojnë diku tjetër, ndoshta në absurde apo banale, me të vetmin qëllim, për të shkuar përtej ngjarjes tragjike sa më shpejt të jetë e mundur. Nuk është keqdashje apo pandjeshmëri, mendoj unë, por thjesht mbijetesë.
Në këtë mënyrë listës i është shtuar një frikë e re dhe dalëngadalë po e pranojmë si një ndërprerje të mundshme ose më keq, ndërprerje të rutinës sonë. Kemi mësuar të jetojmë me kancerin, me SIDA-n, dhe tani po mësojmë në heshtje ta bëjmë këtë edhe me terrorizmin.
Ju mund të vdisni nga këto sëmundje siç mund të vriteni në një sulm, por ajo që na mban përpara nuk është besimi në një kurë të re apo në një ndryshim rrënjësor, por thjesht natyra, e cila na bën të mendojmë se janë mundësitë që një ngjarje tragjike të na ndodhë, të dyve më shumë se në distancë.
Për këtë arsye ne vazhdojmë të pimë duhan dhe alkool, të kemi një jetë të padisiplinuar dhe stresuese dhe të ndjekim koncerte, vende të mbushura me njerëz dhe qytete në rrezik.
A po e pyesni veten pse?
Përgjigja është e thjeshtë. Sepse kështu janë gjërat, sepse jeta është e bukur dhe është një lojë, dhe si në të gjitha lojërat, ju luani për të fituar, me besimin se ajo mundësi e errët, cilado qoftë ajo, nuk do ta kalojë kurrë fatin tonë.
Ndaj ne jemi përballur thjesht dhe të pafuqishëm me një sëmundje të re.
Ndoshta kujdesi, së bashku me atë të të tjerëve, është mbyllur në një sirtar të pamundur të ndonjë tavoline misterioze, por, pa mëkatuar pesimizmin, mendoj se do të duhet të presim për ta hapur atë sirtar.
*Nga Fabrizio Passoni, sipërmarrës italian
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
