Si të refuzojmë kërkesën e një kolegu kur ajo është e paarsyeshme dhe do të na çojë në humbjen e kohës që nuk e kemi? Menaxheri i projektit Enrico Zanieri rekomandon përpjekjen për ta zhvendosur diskutimin nga niveli i zakonit në atë të logjikës.
Kur kërkesa e një kolegu është absurde dhe e padobishme ose nënkupton një punë që ai/ajo duhet të kishte bërë (por nuk e ka bërë), një metodë e dobishme për ta eliminuar atë është të vini veten në një pozicion për të marrë një shpjegim se “pse duhet t’i përgjigjeni atij”. Ne shpesh nisemi nga premisa e “duhet t’i përgjigjemi çdo kërkese” sepse duhet të tregojmë se jemi gjithmonë në dispozicion, sepse nuk është gjë e mirë të “mos e bëjmë” ose sepse kemi frikë nga hakmarrja nga menaxherët “të papërgjegjshëm”.
Në realitet, nëse dikush ju pyet për diçka, ai po ju merr kohën dhe së pari duhet t’ju bindë me logjikë se kërkesa është e mirë. Në vend që të nisemi nga supozimi se duhet të përgjigjemi me çdo kusht është e nevojshme të ndryshojmë paradigmën dhe të pyesim veten: pse duhet të përgjigjem?
Çdo përgjigje për një pyetje kërkon kohë dhe kjo kohë hiqet jo vetëm nga prioritetet e atyre që duhet t’u përgjigjemi, por edhe nga kompania ku punojmë (dhe ne e dimë që në zhargonin e kompanisë “koha është para”); kjo është arsyeja pse kërkesat e tepërta, rezultat i pakujdesisë, mungesës së kompetencës, angazhimit të vogël dhe mungesës së komunikimit korrekt të brendshëm duhet t’i dërgohen gjithmonë dërguesit.
Deri më tani gjithçka është e qartë, por si ta refuzoni në mënyrë elegante një kërkesë pa ndikuar në marrëdhënie?
Një zgjidhje mund të jetë t’i kërkoni bashkëbiseduesit tuaj të shpjegojë në detaje arsyen e kërkesës, duke specifikuar nëse nuk kishte mënyra alternative për të arritur atje. Në përgjithësi, kjo mjafton për ta bërë bashkëbiseduesin të “mendojë” dhe të ribëjë një kontroll mbi procesin logjik që duhet të kishte ndjekur përpara se t’ju vidhte kohën.
Kur përgjigja nuk është e kënaqshme, në përgjithësi është më mirë të insistoni në pyetje të tjera… derisa pala tjetër të detyrohet të pranojë se pyetja (e tij) ishte e padobishme, e shtruar keq ose e tepërt (dhe se ai mund të kishte arritur përgjigjen me pak më shumë përpjekje).
Keni provuar të pyesni Tizio? Jeni i sigurt që nuk është shkruar në atë skedar? E verifikuat që informacioni nuk ishte i disponueshëm në zyrën e filanit? Shumë herë zgjidhet kështu, por në rastin e ndonjë “rasti të vështirë”, përgjithësisht gjëja mund të nivelohet: në atë moment strategjia mbetet e njëjtë dhe pyetjet kalojnë në nivelin më të lartë hierarkik.
Kur kalon nga fusha e “zakonit” në fushën e “logjikës”, është e vështirë për këdo që të gjejë argumente të përshtatshme për të bindur se një gjë e padobishme befas bëhet e dobishme. Në përgjithësi, mjaftojnë një ose dy hapa për të gjetur dikë që “kupton” dhe që e zgjidh problemin në burim, duke shmangur që kërkesat e kota të përsëriten dhe të shkojnë për të thithur burimet e kompanisë.
Kur kalojmë nga niveli i zakonit në atë të logjikës, gjërat bëhen më të thjeshta dhe shpesh rezultati është përmirësimi i proceseve të komunikimit të brendshëm. Shpesh njerëzit që pyesin “nuk pyesin veten pse pyesin” dhe shpesh ata që marrin “çdo kërkesë” priren të përgjigjen sepse shtyjnë një problem komunikimi që duhet të adresohet, ndërsa mbeten të gozhduar pas logjikave joefikase, duke filluar të urrejnë kolegët e bezdisshëm dhe të ushqejnë procese të padobishme.
Lëvizja në fushën e “logjikës” ndonjëherë është e mërzitshme, bërja e pyetjeve është e lodhshme dhe nganjëherë e turpshme, por në planin afatgjatë është një avantazh për të gjithë: përveç nxjerrjes në pah të proceseve që nuk funksionojnë, trajnohen liderët për të qenë lider dhe kolegët e bezdisshëm për të kuptuar se nëse duan të rrisin udhëheqjen e tyre, duhet ta bëjnë këtë duke përdorur logjikën (e vetmja levë e fuqishme për t’i bërë të tjerët të bëjnë “atë që duhet bërë” pavarësisht nga rolet)
Zbritja në fushën e logjikës në një botë ku logjika shpesh humbet në labirintin e mungesës së efikasitetit dhe të “ne e kemi bërë gjithmonë këtë” nuk është gjithmonë e lehtë sepse kërkon një përzierje guximi, eksperience dhe vendosmërie, por fusha e logjika vështirë se mposhtet dhe kur sfidon dikë në atë fushë (pa synimin për ta rrahur, por me qëllimin për të kërkuar “zgjidhje më të mira”), gjithmonë lindin gjëra të mëdha.
Modeli “duhet ta bësh sepse duhet ta bësh” nuk funksionon më… dhe përveç se është i vjetëruar, krijon shumë joefikasitet që asnjë kompani nuk mund t’i përballojë.
Burimi / https://www.linkedin.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
