Hipoteza e ekzistencës së një personaliteti psikosomatik u ngrit nga psikologët e parë, të cilët identifikuan disa ngjashmëri në funksionimin psikik të pacientëve psikosomatikë. Në realitet është një term i pasaktë që nuk identifikon një lloj specifik personaliteti, siç e kuptojmë ne sot.
Sëmundjet psikosomatike dhe mbrojtja psikologjike
Somatizimi është një nga mekanizmat më arkaikë të mbrojtjes, me anë të të cilit, për t’i shpëtuar presionit të një emocioni të patolerueshëm, ne e shprehim atë përmes një shqetësimi trupor. Kjo na garanton gjithashtu mundësinë e marrjes së kujdesit dhe vëmendjes nga njerëzit përreth nesh pa pasur nevojë të përjetojmë dhimbje psikike si të tillë. Kjo është një mënyrë shumë e zakonshme e fëmijërisë, kur fëmijët mund të shprehin një sëmundje emocionale përmes çdo ankese fizike – mendoni për “dhimbjen e stomakut” klasik – duke mos pasur ende aftësinë për ta njohur dhe shprehur atë në një nivel emocional. Që në fillim të jetës sonë me të vërtetë nevojat tona fizike dhe emocionale janë shkrirë së bashku dhe vetëm me zhvillimin dhe rritjen ne i mësojmë dhe i dallojmë ato nga njëra-tjetra. Por ky modalitet somatizues mbetet një pjesë e bagazhit tonë mendor për jetën. Të gjithë ne mund të zbulojmë herë pas here se kemi “somatizuar” disa shqetësime ose thjesht momente të konflikteve emocionale stresuese mund të kenë përkeqësuar sëmundjet fizike para-ekzistuese.
Kujdesi dhe rregullimi afektiv
Këta njerëz, gjatë zhvillimit të tyre kognitiv dhe afektiv, duket se nuk kanë përfituar nga kontekstet ndërpersonale mjaft të përgjegjshme në të cilat ata mund të kuptojnë shkallën e reagimeve të tyre emocionale dhe të mësojnë t’i menaxhojnë ato. Kjo mund të ndodhë për arsye nga më të ndryshmet. Këto nuk janë domosdoshmërisht mjedise kujdesi të braktisura ose të neglizhuara. Jo rrallë kjo dinamikë gjendet edhe në familje në dukje që funksionojnë mirë, ku nuk ka pasur asnjë traumë apo abuzim. Në këto kontekste prindërit shpesh kanë krijuar një kujdes të bazuar në konkretitet dhe jo në dëgjim emocional. Këto janë kontekste familjare me shprehje të ulët emocionale ku nevojat e fëmijës plotësohen pothuajse ekskluzivisht nga pikëpamja fizike dhe konkrete. Shpesh aleksitimia mund të jetë një tipar i vetë prindërve, duke u munguar mjetet e nevojshme për të përshtatur nevojat emocionale të tyre dhe të fëmijës.
Përgatiti K.I / Burimi www.eticamente.net
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
