-Në mars të vitit 2019, e dashura ime u nda nga unë. Mbeta pa fjalë. Shkova në shtëpi dhe gjatë gjithë rrugës pyeta veten: “Pse?” E vetmja gjë kaloi në kokën time ishte zëri i saj kur më thoshte “Të dua”. Kalova një muaj duke kërkuar përgjigje për atë që po ndodhte. Një ditë, hyra në dhomën e babait tim dhe e pyeta: “Baba, ajo tha se më donte. “
“Bir, kur dikush vjen në jetën tënde dhe pas një kohe largohet, mund të jetë gjithçka përveç dashurisë. Nuk do t’i kapërcesh kurrë traumat e tua nëse vazhdoni të kërkoni logjikën në dashuri, ndërto një histori të re”.
E pyeta, “Dhe nga vjen ajo forcë për të filluar diçka të re?”
“Mos u shqetëso, çdo fillim e ka dhe një fund”.
-Një javë më vonë, babai im u diagnostikua me një sëmundje të rrallë dhe degjenerative që do t’i merrte jetën. Nëna ime nuk e braktisi, ajo qëndroi me të.
-Babai im dilte çdo të premte për të ngrënë pica me dy vëllezërit. Kur ndaloi së ecuri, xhaxhallarët e mi filluan t’ia sillnin picën në shtëpi. Ata thanë: “Pa babain tënd, nuk është argëtuese”.
-Babai im ka pasur gjithmonë tre shokë me të cilët planifikonte aktivitete, këtë vit babai ai nuk mundi të shkojë, sepse nuk ecën më. Miqtë e babait tim sollën foton e të katërve. Ata e gozhduan foton e njëri-tjetrit në murin e dhomës dhe thanë: “Tani, shtëpia jonë është shtëpia juaj”. Babai im qau.
-Prindërit e mi mbushën 29 vjet martesë në qershor. Ata gjithmonë kërcenin për ta festuar këtë ditë, por sot babai im nuk mund të ngrihet më. Nëna ime hyri në dhomë dhe luajti muzikën që i pëlqente më shumë dhe ata kërcyen.
Ai tha: “Djali im, sille karrocën”.
Unë pyeta: “Çfarë do të bësh?”
Ai u përgjigj: “Çfarë do të bënte babai yt për ty po të ishte e kundërta”.
Nëna ime e vendosi babanë në karrige, u gjunjëzua pranë tij dhe tha: “Le të kërcejmë”. Babai im duke qarë tha: “si? ” Ajo përqafoi babanë tim dhe ktheu karrigen. E gjithë muzika mbeti në gjunjë.
Pasi pashë atë skenë, u ktheva në dhomën time me sy të përmbytur dhe i vetëdijshëm se kisha mësuar se çfarë ishte dashuria e vërtetë.
-Vendosa të hap laptopin dhe të shkruaj këtë tekst, sepse sot shoh që bota po e shtrembëron dhe e komplikon dashurinë shumë. Kjo bandë rregullash dhe kërkesash janë gjëra të krijuara nga mendja. Plakush, kudo që të jesh, nuk di nëse e di, por përmes teje kam mësuar të eci dhe të dua vërtetë. Pjesa tjetër është një iluzion.
– Anonim
Përgatiti Orjona Tresa
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.