Pse është kaq e rëndësishme dashuria për veten? Unë jam unë, jo ti. Ju nuk mund ta kaloni jetën tuaj duke kënaqur të tjerët, nuk mund të qëndroni të pavëmendshëm ndaj emocioneve, as të jetoni në një kafaz.
Unë jam unë. Ti je ti. Unë nuk jam në këtë botë për të përmbushur pritshmëritë e tua. Nëse në një moment takohemi do të jetë e mrekullueshme. Nëse jo, nuk mund është e thënë të bëhet. Mungesa e dashurisë për veten në përpjekje për të kënaqur ty, më bën të tradhtoj veten time. Më mungon dashuria për ty kur përpiqem të të bëj të jesh ashtu siç dua unë në vend që të të pranoj ashtu siç je në të vërtetë. Ti je Ti dhe Unë jam Unë.
Këto fjalë u shkruan nga Fritz Perls, një neuropsikiatër i madh psikoanalitik, i cili, së bashku me gruan e tij Lore Posner, u përpoqën të na shpjegonin në një mënyrë të thjeshtë se si e krijojmë botën tonë. Së bashku ata u përpoqën të na bëjnë të kuptojmë se duke dashur t’i kënaqim të tjerët ne bëhemi xhelatët tanë dhe se vlerësimi i realitetit tonë si të vërtetë është hapi i parë për të kuptuar veten dhe për të vazhduar të ecim përpara.
E vërteta është se gënjeshtrat që na lëndojnë më shumë nuk janë ato që themi, por ato që jetojmë. Ka momente në jetën tonë kur mund të gabojmë të jetojmë në një realitet të rremë që ndonjëherë edhe mund ta besojmë.
Të jetosh i mbyllur në kafazin që krijon vetë do të thotë të besosh në disa vlera dhe të zbatosh të tjerat, të tregohemi të fortë dhe të mos jemi të fortë, të ndjejmë frikë dhe ta fshehim, të tregosh interes dhe të mos e kesh, dhe mundësi të pafundme…
Në realitet kjo gënjeshtër krijohet nga të gjithë ne në një moment të jetës sonë. Edhe pse është tepër e zakonshme për ta bërë këtë, arsyet pse ne sillemi në këtë mënyrë nuk duhet të jenë të pranueshme nga shoqëria; Kjo do të thotë, ne mund ta bëjmë atë për të arritur respekt, para, pushtet ose prestigj.
Kjo jo vetëm që do të thotë të mashtrosh të tjerët, por gjithashtu do të thotë të refuzosh veten dhe të mos besosh në atë që mendojmë dhe ndjejmë si qenie individuale dhe unike.
Ne mund të pasqyrojmë mungesën tonë të autenticitetit në shumë momente të jetës sonë. Në fakt, shpesh, mënyra se si dështojmë për veten tonë është aq e thjeshtë sa mjafton të mohojmë se kemi ngrënë copën e fundit të çokollatës që ka mbetur në dollap ose se nuk ishim të parët që i gjetëm grilat e thyera.
Pse është kaq e zakonshme vetë-mashtrimi dhe paautenticiteti?
Në realitet, e gjithë kjo lidhet ngushtë me mënyrën sesi prindërit dhe shoqëria na kanë edukuar që kur ishim të vegjël. Që nga lindja jonë, ne jemi indoktrinuar për të ndrydhur ndjenjat dhe emocionet tona, për të shmangur shprehjen e asaj që është e vërtetë dhe e asaj që ndjejmë me të vërtetë. Ne kemi krijuar një pamje të jashtme që nuk ngjan aspak me brendësinë që ne realisht përjetojmë. Shpesh ndodh që idealet tona nuk janë ato për të cilat ne luftojmë dhe që idetë tona, frika dhe objektivat tona nuk korrespondojnë me atë që ne në të vërtetë manifestojmë…
E gjithë kjo ka një ndikim shumë negativ në zhvillimin tonë jetësor dhe përfundon duke na inkurajuar të vendosim maskën që kemi bërë që nga fëmijëria e hershme. Në një nivel të përgjithshëm, prindërit dhe mësuesit tanë na ftuan të refuzojmë emocione të tilla si zemërimi, frika ose dhimbja, gjë që na ka bërë t’i fshehim ato.
Për këtë arsye ne besojmë se mund të bëhemi indiferentë ndaj këtyre emocioneve kur në realitet nuk është kështu. Frika, dhimbja ose zemërimi janë gjithmonë aty dhe nënkuptojnë një pjesë të madhe të përvojës sonë të jetës. Megjithatë, ne priremi të dukemi të fortë dhe të shtypim emocionalisht zhgënjimin dhe manifestimin e dhimbjes.
Një tjetër nga kontradiktat që ne thithim si sfungjer që në moshë të re është nëse është mirë apo jo të gënjesh. Të moshuarit e bënë në të njëjtën kohë që na ftuan të mos e bënim dhe sikur të mos mjaftonte, pasi u ndërgjegjësuam kuptuam se duhej ta pranonim dhe gjithashtu, herë pas here, të bashkëpunonim me të. Në këtë mënyrë ne e kemi supozuar këtë opsion si të natyrshëm, edhe pse kjo na bën të ndihemi shumë keq dhe marrim një përfitim të vogël vetëm në një moment shumë specifik, nëse e kemi fare.
Unë jam unë
Të mbajmë vetëvlerësimin tonë shumë të lartë dhe të tregojmë se si jemi në të vërtetë do të thotë të mos i kënaqim të gjithë, por do të na ofrojë marrëdhënie të vërteta, të pastra, të hapura, të sinqerta dhe të pavarura.
Pranimi dhe angazhimi për atë që jemi në të vërtetë do të na ndihmojë të mos kemi frikë nga ajo që duam dhe kush jemi dhe të jemi në gjendje t’ia shprehim atë kujtdo që dëshiron të na dëgjojë, edhe nëse zgjojmë zilinë e atyre që nuk kanë guxuar të bashkohen. të vërtetën e tyre të brendshme me të vërtetën e tyre të jashtme.
Është e vërtetë që sfidat nuk janë të arritshme për të gjithë, por ne të gjithë mund të përpiqemi dhe madje t’i arrijmë, pritjet janë vetëm tonat. Të qenit autentikë dhe të mbajmë vetëvlerësimin tonë të shëndetshëm na ndihmon të largohemi nga ana e gënjeshtrës, duke nxitur që të jemi të njëjtë në çdo kohë dhe se nuk na mungon dashuria që i detyrohemi vetes.
Autenticiteti dhe terapia
Për ata që duan të punojnë për autenticitetin, terapia Gestalt është më e përshtatshme për këtë, pasi është një nga shtyllat e saj, përveç spontanitetit dhe pranisë këtu dhe tani. Terapia Gestalt është pjesë e lëvizjes së psikologjisë humaniste. Prandaj, ndan vizionin shpresëdhënës të qenies njerëzore që priret drejt vetë-realizimit , jo si një individ i patologjizuar, por me burime të shëndetshme për zhvillim optimal këtu dhe tani. Qëllimi i këtij lloji të terapisë është të përmirësojë:
Një qëndrim i sinqertë, konfrontues me përfshirje emocionale.
Zhvillimi i një qëndrimi vullnetar të frenimit (frenimi i konceptualizimit obsesiv, manipulimit dhe lojërave ose sjelljeve joautentike)
Zhvillimi i spontanitetit (besimi në impuls, rrjedhshmëria e përvojës)
Pranimi i thellë i asaj që jemi
Në këtë mënyrë, me procesin terapeutik personi fiton njohuri më të mëdha për veten, rrit vetëvlerësimin dhe i jep vetes një mbështetje më të madhe. Terapia Gestalt lehtëson zhvillimin e potencialit tonë të dashurisë dhe ka një dimension shpirtëror për shkak të përfitimeve që sjell për qenien e personit.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
