Përgatiti Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Kjo letër ju drejtohet atyre që më kanë besuar si shoqëruese gjatë trajtimit ose si këshilltare në rrugëtimin e prindërimit apo shoqërimit të tyre.
Bëj një jetë normale me probleme dhe vështirësi të papritura praktike. Por para se të hyj në një seancë, përpiqem t’i shkund ato sikur të mos ishin të miat si: mesazhi që më erdhi dy minuta para se t’ju shihja, lajmet që mësova ose dhimbjen që po përjetoj këto ditë. Ndonjëherë edhe më ndihmon, sikur ndaloj në problemet e mia, sepse për këtë një orë keni ju përparësi. Gjithçka tjetër del jashtë, prania e madhe këtu dhe tani, nevoja ime për t’u lidhur me ju sa më drejtpërdrejt dhe autentikisht të mundem, për t’ju ndihmuar.
Me ju, e dini, shumë njerëz vijnë në jetën time: prindërit tuaj, fëmijët tuaj, partnerët tuaj, miqtë dhe kolegët tuaj, por edhe paraardhësit që mbani dhe të gjithë njerëzit e tjerë që ëndërroni të takoni në të ardhmen. Çdo orë është e mbushur me universe të tëra, me emra të ndryshëm, me dinamika dhe ngjarje dhe në fund të fundit është sikur kam jetuar shumë jetë, sikur kam bërë profesione të ndryshme, sikur kam jetuar në vende të largëta. Unë gjithashtu mësoj shumë me ju.
Nuk më pushton dhimbja jote, përkundrazi një shpirt i zhveshur më sjell në kontakt me anën time njerëzore. Edhe nëse plagët e tua prekin të miat. Dilemat që ke mund t’i kem përjetuar unë ose plagët e tua mund të gërvishtin të miat. Mund të më duhet të bëj një përpjekje për të izoluar atë që është e vështirë për mua të dal nga rrëfimet tuaja, t’i vendos ato në raftin atje lart, në mënyrë që të mos mund t’i arrij më, në kohën e seancës suaj.
Prandaj edhe unë kam nevojë për kujdes dhe trajtim për ato që zbuten ngadalë nga plagët e mia, për atë që është gdhendur me historitë e tua, për të gjitha vështirësitë që më sjell jeta herë pas here dhe e kam të ndaluar t’i projektoj ato mbi ju. Duke u kujdesur për veten, unë mbroj marrëdhënien tonë dhe ju.
Më vjen keq që ndonjëherë trishtoheni që nuk po ecni shpejt, që plagët janë ende të freskëta pas kaq vitesh, sikur nuk duan të mbyllen me asgjë. Dhe e kam shumë të vështirë t’ju them, kur ju keni dhimbje, se plagët nuk shkulen, do jenë me ne deri në vdekje. Ato vetëm mund të lehtësohen, të bëhen nga gurë të vegjël që na rëndojnë, që do t’i mbajmë gjithmonë në xhep, ndonjëherë do të na bien dhe do të na godasin, por nuk do të jetë aq serioze. Sepse qëllimi i trajtimit nuk është të përjetojmë përsëri dhimbje, por t’i bëjmë krizat që kalojmë më të rralla, me intensitet më të ulët dhe kohëzgjatje më të shkurtër.
Edhe unë nga ana ime, sa i përket rrugës suaj, jam duke ushtruar vazhdimisht përulësinë: nuk kam pritshmëritë e mia, tregoj respekt për drejtimin dhe ritmin që do të lulëzoni, kam besim tek secili veç e veç/individualisht dhe në tendencën e realizimit që kemi të gjithë.
Duhet ta dini se nuk jam gjithmonë plotësisht dakord me atë që sillni në seancën time: vlerat, qëndrimet, butonat që më shtypen. Por unë jam aty për ju dhe sado e vështirë të jetë ndonjëherë, gjithmonë përpiqem ta shoh botën me sytë e tu, të jetoj në përvojën tënde dhe të qëndroj pranë teje, sepse e di që dhurata më e mirë është të dëgjohesh dhe se vërtetë vetëm një nuk ekziston. Mjeti më i madh në këtë punë që kam zgjedhur është vetvetja: të jem në gjendje të zgjerohem më shumë çdo ditë dhe të kuptoj se ka aq shumë realitete sa edhe njerëz…, është një bast i madh për mua.
Çdo moment përpiqem të dëgjoj me vëmendje, jo vetëm fjalët, por edhe pamjen, qëndrimin dhe gjithë atmosferën që nxirrni edhe nëse jeni nga kompjuteri. Më duhet të dëgjoj mes fjalëve dhe shpesh imagjinoj atë që është poshtë, në të nënndërgjegjëshmen, atë që është gati të dalë/atë që do të shfaqet. Ndonjëherë duket sikur po luaj me zare dhe është pak e dyshimtë nëse përgjigja ime do të jetë e saktë ose nëse jeni gati të dëgjoni atë që do t’ju sugjeroj. Ndoshta nëse nxitoj, mund të të bëj të mbyllesh edhe më shumë, mund të zemërohesh.
Të jem terapiste nuk do të thotë se kam zgjidhur gjithçka: kam edhe ankthet dhe këndvështrimet e mia që ende nuk janë rrumbullakosur sa duhet, besime që janë ende jofunksionale dhe trauma që shpesh rrjedhin gjak, por edhe marrëdhënie që shpesh kalojnë kriza. Nuk kam pushtuar gjithçka që kam ëndërruar në moshën time, as nuk ndjej më pak dhimbje, as nuk kam pasur detyrimisht një jetë më të lehtë se ju. Unë gjithashtu përpiqem të jem e hapur ndaj rrjedhës, në shumicën e rasteve i pranoj vështirësitë e jetës si të pashmangshme. E pranoj se jam e papërsosur dhe sa më elastike dhe autentike që të mundem me veten dhe të tjerët.
Shpesh jam në pozicionin e nënës kur pacientët e mi piqen, shijojnë jetën, nuk kanë më nevojë për mua. Është trishtim dhe kënaqësi së bashku që në moshë të rritur, t’ju shoh se si ecni përpara dhe largoheni. Nga ana tjetër, ju e dini që unë do të jem gjithmonë këtu kur të keni nevojë për mua. Marrëdhënia që ndërtuam së bashku është pasuria ime e madhe dhe përparimi juaj, t’ju shoh të lulëzoni…, është dhurata që më bëni.
Nuk është e lehtë të jem terapiste. Kam nevojë për shumë kujdes, pushim të mjaftueshëm dhe marrëdhënie solide për të më mbështetur. Ky profesion kërkon shumë studim dhe trajnim sepse të gjithë ju sjellin gjëra të ndryshme dhe të reja, trajtim dhe mbikëqyrje pafund. Kam nevojë edhe për mirëkuptimin tuaj për gabimet, dështimet dhe keqkuptimet, pasi unë jam një person i papërsosur dhe i vuajtur, ashtu si ju.
Me dashuri!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
