Mëmësia është një nga funksionet më të rëndësishme dhe delikate të jetës njerëzore dhe, në këtë kuptim, në të njëjtën kohë një privilegj dhe përgjegjësi që natyra ua ka besuar grave: nga thellësia, nga ana e nënës së ardhshme, të pranimit që nga momenti i konceptimit të një jete të re, që zhvillohet në barkun e saj, dhe në marrëdhënien që do të realizohet më pas, varet kryesisht nga pozitiviteti i asaj që më pas do të jetë evolucioni i karakterit të fëmijës.
Dr.Marisa Nigri, mjeke psikologe dhe psikoterapeute
Flet për këtë temë delikate Mjekja Psikologe dhe Psikoterapeute, Marisa Nigri.
– “Natyrisht edhe figura atërore është gjithashtu shumë e rëndësishme, por funksioni i tij, në fazën e parë të jetës, është më indirekt dhe vetëm më vonë fiton thellësinë e saj relacionale: pasi njeriu nuk është i përfshirë direkt në një nivel trupor, përgjegjësia e tij fillestare do të jetë ajo e mbështetjes së gruas nga e cila pret një fëmijë, ta kuptojë, ta mbështesë, të jetë afër saj, ta dëgjojë dhe të ndajë fantazitë dhe ëndrrat që kanë të bëjnë me foshnjën e palindur.
Pas lindjes, e cila dëshirohet shumë nga çifti, detyra e babait do të vazhdojë të jetë ajo e mbështetjes së gruas, megjithëse, duke e lënë veten të përfshihet gjithnjë e më shumë në një marrëdhënie gjithnjë e më të drejtpërdrejtë në tre, në të cilën, rolet janë fleksibël dhe gjithashtu përdorin edhe pjesëmarrjen në aktivitetet e kujdesit prindëror: rritja e fëmijës nuk është aspak e lehtë, ku përfshin lodhjen, humbjen e gjumit, ankthin e papërvojë, stresin, i cili mund të ndikojë vetëm tek fëmija. Ndihma e një partneri është diçka që shpesh, për arsye tradicionale dhe kulturore, nganjëherë përjetohet si një “deminutio” (humbje e rolit): larg nga e gjithë kjo, do të rezultojë jo vetëm një avantazh për të voglin dhe për nënë, por edhe një pasurim për babain, prej shumë kohësh i mbyllur në ngurtësinë e roleve ose mbajtur jashtë shprehjes së ndjenjave të butësisë.
Vetëm në këto kushte, gruaja do të ketë sukses t’i japë foshnjes së saj më të mirën nga vetja dhe do të jetë në gjendje ta bëjë atë gjatë gjithë epokës së zhvillimit. »-
E gjithë kjo, në teori: e dimë mirë se jeta është shumë më komplekse, se secili përmban frustrime të lashta së bashku me probleme konkrete që janë të vështira për t’u zgjidhur: nuk është rastësi që Melanie Klein të përkufizojë më të mirën e nënave si një “nënë mjaftueshëm e mirë”. Prej kësaj rrjedh gjithashtu se, i duhet të bëjë llogaritë me limitet dhe ato me situatat konkrete, nënat perfeksioniste dhe plot ndjenja faji, paradoksalisht, më pak “e mirë” se ajo që, duke pranuar realitetin, do të jetë në gjendje të transmetojë sigurinë tek fëmija e vet.
– “E dimë se marrëdhënia midis partnerëve nuk është gjithmonë idilike, që shpesh burrat, për shkak të ngurtësisë kulturore ose për shkak të problemeve dhe kërkesave të punës, mungojnë nga organizimi familjar ose paraqiten vetëm si autoritet suprem, të frikësuar më shumë se të respektuar nga të gjithë. Natyrisht, gruaja mund të përdorë afërsinë e grave të tjera (nënave, motrave, mikeshave, etj.): më mirë askënd, për sa kohë që problemet e të tjerave nuk janë të ngatërruar me të vetat.
Për më tepër, në shoqërinë tonë, sidomos në kohën e krizës ekonomike dhe profesionale, shumë pak merret parasysh e drejta e nënës për të qenë në gjendje të vazhdojë të shprehë veten jo vetëm në këtë rol, por edhe si grua, duke punuar dhe duke kontribuar në dinjitet të plotë menaxhimi ekonomik familjar me punën e jashtme”.
Çfarë bën shoqëria për të plotësuar nevojat arsimore të çdo familjeje? Sidomos në zonat më të depresuara të jugut, ku çerdhet, kopshtet, shkollat e mesme, nuk i përfunduan plotësisht, me orar të plotë? Ku bashkëpunimi me shkollën dhe familjen, të cilat lëvizin, në realitet, janë si kundërshtarë në luftë? Dhe përsëri: ku janë objektet sportive dhe rekreative? Janë me siguri në sirtarin e ëndrrave, por, për momentin, ata nuk janë realizuar dhe, me mungesën e tyre, shpesh i ekspozojnë fëmijët dhe të rinjtë ndaj ndikimeve negative, të zbuluara, dhe që është tepër vonë dhe e vështirë për t’u kthyer pas. Çfarë duhet të bëjmë, atëherë?
“Ndërhyrjet, si ato parandaluese që në fillim janë të shumëfishta dhe shumëllojshme, dhe në parim nuk kanë të bëjnë fare me terapitë dhe trajtimet: duhet menduar për një situatë që favorizon parandalimin, një vend neutral ku (ndoshta me ndihmën e një eksperti që lehtëson zhvillimin e komunikimit dhe ndihmon përqendrimin në ndonjë vështirësi, para se të bëhen kronike, dhe tregojnë efektet e tyre negative), nënat takohen dhe mund të krahasojnë përvojat e tyre , duke u mbështetur te nënat e tjera, me vështirësi të ngjashme, dhe duke kërkuar zgjidhje të mundshme së bashku; një vend që gjithashtu përfaqëson (pse jo?) një arratisje nga rutina e përditshme, pa u ndjerë fajtore për shkak se ka marrë kohë nga detyrat e familjes.»-
Përgatiti Orjona TRESA / Burimi: http://news.olisticmap.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
