E dashur Ester! Bëra një rrëmujë: U dashurova me një djalë të ri, me një karakter shumë të mbyllur dhe të ndrojtur. Mendova se çdo gjë ishte në rregull, por përkundrazi: asgjë. Në fund, pas një historie të trazuar (pjesërisht të jetuar në distancë), u ndamë. Motivi? Nuk kuptova asgjë. Si në shkollën e mesme (eh, ai e mbaroi shkollën e mesme jo shumë kohë më parë!) Më dërgonte sinjale si: “Më pëlqen ti”, vazhdonte, etj. me pak fjalë, më mbajti varur. Udhëtuam bashkë, qëndruam kohë të dy (aq sa na lejonte distanca, nuk ishte një dashuri e çmendur dhe e dëshpëruar sepse nuk jam më në moshë për këto gjëra). Por në realitet, mbase, e kam keqkuptuar. Në moshën time të bukur, i riu i guximshëm më tha se nuk e dinte lojën e joshjes. Nuk e kuptova mirë, po ju si mendoni?
Dhe prandaj: jo vetëm qava për të, dhe ai për mua (nuk u kuptua qartë), por gjithashtu them se ai as nuk dëshiron të jetë i besuari im. Pyetje: A mund të ndihesh budalla në moshën time të gjelbër? Ai bën lojë të dyfishtë: një ditë ndryshoi mendje – unë ruajta fotoshkrepur gjithçka, me pak fjalë, gjërat e zakonshme. Nuk është se ka hile – dhe natyrisht ai ma vuri tërë përgjegjësinë mua. Ngrënëse burrash! Joshëse e djelmoshave!
Kaq e pamundur është të mos kuptohet asgjë gjatë një viti “marrëdhënieje” miqësore / dashurore? Hë pra!
C.V.D. djaloshi teksa dha provimet e pjekurisë dixhitale (për të cilën jemi mësuar tani në 2021) më bllokon në whatsapp dhe më fshin nga të gjitha rrjetet sociale.
Maria Callas
Përgjigjja e Ester Viola, avokate, shkrimtare
E dashur Maria Callas, “çfarë keni bërë këto vite?”, “kam biseduar online”. A nuk është më mirë të shkosh në shtrat herët?
Ndonjëherë, por më shumë se kaq, mendoj se e gjitha është një rikthim në identitet. Marrëdhënie imagjinare, të shkruara. Online është plot me njerëz që shohin histori, bllokojnë dhe më pas zhbllokojnë.
Dikush – përfshirë edhe veten time – tha: “shtrembërime të modernitetit, ose o tempora o mores”. Më parë nuk ishte kështu. Por as kjo nuk është plotësisht e vërtetë.
Po mendoj për çështjet e dashurisë me telefon: jo se me Nokia në dorë ishim më pak budallenj. Çohuni dhe flisni me të lidhurit e largët të shekullit të kaluar, na tregoni nëse të gjitha këto marrëdhënie imagjinare janë me të vërtetë një risi apo jo?!
Jo!
Ishim të rinj, ishim shumë. Vetëm miqtë më inteligjentë nuk binin në kurth, dhe shikonin me keqardhje ata me fantazi dashuri (mua), me një fytyrë që donte të thoshte “po i bën të gjitha vetë, shihemi së shpejti”.
Distancat, mungesa, shkrimet. Katedralet e dashurisë. Citime të marra Marina Tsvetaeva dhe Boris Pasternak, të cilët përkëdhelnin njëri-tjetrin nga larg, duke vulosur letra të pafundme. Dashuria kurrë nuk mori një drejtim më të lehtë. Pas vitesh të shkëmbimeve të shkëlqyera, pothuajse të detyrueshme, ata vendosën të takoheshin. Asnjëherë nuk ishte një ide më e marrë. Heshtje e zënë ngushtë në ditën e planifikuar për bashkimin në Paris. Idili, brenda një dhome dhe pa letra dhe stilolapsa, i trunguar së bashku. Pasternak zbriti për një shëtitje dhe nuk u kthye më.
Asgjë nuk është aq e bukur sa të mos e shohim kurrë. Nëse jeta nuk do të kalonte, do të ishte perfekte. Bisedat e gjata duken të besueshme, në fillim. Cili është ai shkrim nëse jo afiniteti i karakterit që përdor mjetet e tij vdekjeprurëse, alfabetin? Jeni duke rreshtuar fjalët dhe ato fjalë janë gurë.
Çfarë ka ndryshuar që nga vitet 1990? Si mund të them që lidhjet e reja të shkruara janë më keq?
Sepse njëzet vjet më parë (jo një shekull, madje as një gjeneratë) kishte kilometra midis tyre, por në një moment të mos shiheshe nuk kishte kuptim. Brenda celularëve teknologjia ishte e pamjaftueshme dhe e gjitha me pagesë, dërgimi i një fotoje të kushtonte gjysmë rroge. Ndaj, herët a vonë të pëlqente që zërit t’i shtoje dhe një tjetër, për shpirtra zëvendësues.
Atëherë ishte largësia, kështu që kishte një justifikim për pamundësinë. Distanca e vitit 1998 nuk u mat si ajo e këtij shekulli. Nuk punonim të gjithë online, kështu që takimet ishin me pushimet në mes. Sakrifikoje për dashurinë tënde.
Me pak fjalë, kishte një kapital të vogël interesi, angazhimi dhe parash, një investim minimal që duhej të duronin dy relacionistët në distancë. Prandaj, marrëdhënia e gjatë në distancë e viteve 1990 ishte në gjendje ta bënte veten të besueshme, e kishte një shans.
Po tani, në vend të kësaj? Tani gjysmë ore bisedë në internet vlen sa një përshëndetje e bukur në rrugë. Nuk ka më ndryshim midis asaj që më pëlqen dhe asaj që më ndodh.
Pwrgatiti Orjona Tresa / Burimi iodonna.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
