*Giorgio Vittadini, themelues dhe president i Fondacionit Subsidiarity, një mjet i thelluar dhe zhvillimi kulturor që kryen trajnime, kërkime, botime dhe veprimtari të shpërndarjes (përfshirë www.ilsussidiario.net)
Në këtë periudhë të valës së dytë të infeksioneve, duket se ka mungesë të kërkimeve që na shtyjnë të zgjerojmë shikimin përtej vetes.
Në 1987 Margaret Thatcher argumentoi se “Shoqëria nuk ekziston. Ka individë, burra dhe gra, dhe ka familje. Dhe qeveria nuk mund të bëjë asgjë përveçse jo përmes njerëzve, njerëzit duhet të shikojnë më parë te vetja”.
Do të dukej si një fotografi e asaj që po ndodh dhe jemi thirrur nga shumë anë në këto muaj emergjence: gjithçka varet nga sjellja jonë personale dhe protagonistët e asaj që ndodh (përveç virusit) jemi ne dhe qeveria.
Në këto ditë të kthimit në masa më të rrepta për t’iu kundërvënë pandemisë, kam pyetur veten se sa shumë kanë provuar të paktën një herë përvojën e distancimit, jo vetëm si një domosdoshmëri, sado e detyruar, por si një frikë – apo edhe realitet, jeta pa marrëdhënie, si një praktikë e individualizmit masiv në të cilin tjetri është, në fund të fundit, një armik.
Diçka mungon, mbase sepse po dështonte edhe më herët: mungon bashkimi në të cilin “tregtojnë” jetën, në të cilën ekzistojmë për njëri-tjetrin, në të cilat të sfidohesh dhe rritesh dhe tw dëshirohesh. Jo getot mbrojtëse, por stimujt që vihen përsëri në veprim, që na bëjnë të ndiejmë diçka më të madhe se e keqja, dhimbja, më e madhe se lodhja, më e madhe se humbja, më e madhe se mërzia. Kështu që bëhet shumë më e vështirë të thuash “unë” pa thënë “ne”.
Zona që, me fjalë të tjera, na shtyjnë të zgjerojmë vështrimin tonë. Dhe pastaj, edhe nëse nuk i kemi zgjidhur nevojat tona, mund të ndodhë që të vërejmë më shumë se ato të të tjerëve. Dhe nuk mund të ndalemi: ne duam të jemi të interesuar të bëjmë gjithçka që është e mundur, por gjithçka që është e mundur, për të dhënë dorën atje ku duhet, materialisht dhe shpirtërisht.
Historia tashmë ka treguar mjaft se sa e gabuar ishte ish-“zonja e hekurt”: e mira e përbashkët nuk është shuma e të mirave individuale.
Dhe nuk është as kompromisi, i garantuar nga shteti, midis shumësive vetë-referuese. Në vend të kësaj, ai është një dimension organik, i hulumtuar dhe i ndërtuar vazhdimisht, i projekteve ideale dhe operacionale të krijuara nga realitetet themelore, të cilat sot më shumë se kurrë kanë nevojë të rindërtohen.
Por që kjo të ndodhë duhet të rindërtohet një mentalitet.
Një mik, një mjek i përgjithshëm, më shkroi: “Shumica e kërkesave të pacientëve të mi për të bërë tamponë janë të papërshtatshme. Ata presin siguri nga tamponi, por unë mendoj se siguria për të cilën ne të gjithë kemi më shumë nevojë është ajo që vjen nga pranimi se shëndeti dhe jeta nuk na përkasin neve”. Ne nuk i përkasim vetvetes, ne jemi marrëdhënie jo vetëm me një mister, por me gjithçka që na rrethon.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi ilsussidiario.net
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
