Thënia e thjeshtë, por e fuqishme e Agatha Christie – “Më pëlqen të jetoj!” – mund të tingëllojë naive për dikë që është i mbërthyer nga sfidat, dhimbja ose humbjet. Por në thelb të saj fshihet një e vërtetë transformuese: jeta është një dhuratë që meriton të rizbulohet, madje edhe kur nuk duket e tillë.
Kur jeta ndjehet e rëndë
Ka periudha kur jeta nuk ndjehet e bukur – ajo bëhet e lodhshme, e ngarkuar me pasiguri, humbje, vetmi apo ankth. Në momente të tilla, mund të lindë pyetja: “Për çfarë ia vlen të zgjohem nesër?” Është një pyetje që shumë njerëz e bëjnë në heshtje, pa zë, ndërsa përpiqen të mbajnë gjallë shpresën.
Por pikërisht në këto çaste, kujtimi i thjeshtësisë së jetës dhe vlerës së saj – siç e shpreh Christie – mund të jetë një ftesë për ta parë jetën ndryshe, pa e mohuar dhimbjen, por pa i dhënë asaj pushtetin e plotë.
1.Prano që nuk je mirë – dhe kjo është njerëzore
Psikologjia pozitive nuk do të thotë të shtypësh emocionet e dhimbshme. Të duash jetën nuk nënkupton të ndihesh mirë gjatë gjithë kohës. Nënkupton të pranosh çdo emocion si pjesë e përvojës njerëzore – trishtimin, zhgënjimin, humbjen – pa e identifikuar veten vetëm me to. Pranimi është hapi i parë drejt mirëqenies së qëndrueshme.
“Të pranosh që je keq nuk është dobësi. Është ndershmëri me vetveten.”
2.Gjej gëzime të vogla që të mbajnë gjallë
Në kohë vështirësie, ne priremi të kërkojmë ndryshime të mëdha. Por shpëtimi ndonjëherë fshihet në të voglat: një kafe e ngrohtë në mëngjes, një shëtitje në natyrë, një faqe libri që të preku shpirtin. Gëzimi nuk është gjithmonë një shpërthim i madh – shpesh është një fije drite që na mban të lidhur me jetën.
Pyetja nuk është “A është jeta e mrekullueshme?”, por “Ku ndodhet sot një copëz që ia vlen të shijohet?”
3.Kujto vlerën tënde, edhe kur ndihesh bosh
Shumë njerëz që kalojnë sfida të thella ndihen sikur nuk kanë më vlerë për veten apo të tjerët. Por vlera jote nuk zhduket – ajo mund të fshihet përkohësisht pas lodhjes, traumës apo depresionit. Të kujtosh se ekzistenca jote ka kuptim, edhe nëse ende nuk e ke gjetur tërësisht, është një akt i fuqishëm vetë-dashurie.
Nuk je vetëm ajo që po kalon. Je gjithashtu çdo ëndërr që ke dashur, çdo kujtim që ke dhuruar, çdo dashuri që je ende i aftë të ndjesh.
4.Shko ngadalë – dhe kujto që nuk ka turp të kërkosh ndihmë
Kulturat moderne shpesh na nxitin të jemi të fortë, produktivë, të pandalshëm. Por fuqia e vërtetë është në ngadalësim dhe kërkim të ndihmës. Një bisedë me një mik të besuar, një seancë me një terapist, apo thjesht pranimi se ke nevojë për mbështetje – janë akte kurajoze që mund të ndryshojnë gjithçka.
Forca nuk qëndron në të qenit gjithmonë mirë, por në gatishmërinë për t’u përballur me atë që ndjen.
5.Zgjidh të jetosh, jo thjesht të mbijetosh
“Më pëlqen të jetoj” nuk është një fjali që thuhet vetëm kur gjithçka shkon mirë. Ajo është një deklaratë zgjedhjeje – zgjedh të qëndrosh, të provosh sërish, të shohësh çfarë mund të sjellë e nesërmja. Edhe një hap i vogël drejt kujdesit për veten është një pohim: unë dua të jetoj.
Në fund…
Thënia e Agatha Christie është më shumë se optimizëm. Është një akt rebelimi i heshtur ndaj errësirës: një kujtesë që jeta, me gjithë pasiguritë dhe plagët e saj, ende mund të përqafohet.
Edhe nëse sot nuk mund ta thuash me bindje “Më pëlqen të jetoj!”, ndoshta mund të thuash: “Po mësoj sërish të më pëlqejë.” Dhe kjo mjafton.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
