“Hesht dhe ulu, shkruaj drejt në vijë, përndryshe do të ta thyej kokën.” Ja pra, jemi duke luftuar me mësimin në distancë. Klasë e parë. Fëmijët lidhen me platformën online, përshëndesin njëri-tjetrin, mësuesja ende nuk nuk ardhur, mikrofonët janë të hapur, kamerat janë ndezur në tavolina, dhoma gjumi, kuzhinë, divane. Dhe në sfond, mjaft të dallueshëm, mund të dëgjoni zërin e një babai mjaft shqetësues që vjen nga një dhomë e largët. Pasojnë momentet e heshtjes, vajza ime, e cila nuk trembet përpara asgjëje pyet: “Kush i tha ato gjëra?” Një mik i përgjigjet me ndrojtje: “Jo, jo, ishte babai im, gjithçka është në rregull”.
Pak a shumë çdo gjë në rregull. Prindër, fëmijë, mësues. Të gjithë duke u përpjekur, shpesh vetëm ose me ndjenjën e të qenit një, të gjithë luftojnë me njëmijë vështirësi.
“Çfarë është Xhorxha, pse po qan?”, pyet mësuesja, e cila mezi u hedh sytë fëmijëve me lidhjen që shpesh pëson luhatje. “Nuk mund ta bëj, nuk e kuptoj”. “Nuk është mami aty?”. “Jo, mami im është në punë”. “Po ndonjë vëlla më i madh?”. “Jo, jam vetëm”. Një vajzë gjashtëvjeçare, e vetme, që përballet me një orë mësimi në internet. Ka gjithë respektin tim. Dhe ajo e mësueses, e cila përpiqet ta qetësojë duke i thënë se nuk ka rëndësi, do të rikuperojë atë që e vogla nuk mund të bëjë, gjithçka do të dërgohet përmes postës elektronike / regjistrit elektronik / klasës e kështu me radhë.
“Eliza nuk e kuptova, çfarë the?!”, “Jo mësues, nuk isha unë duke folur, është vëllai im që mëson italisht në klasën e dytë”.
“Jo mësuese, nuk isha unë duke folur, është vëllai im që mëson italisht në klasën e dytë”.
“Tomas, mbylle derën. Eliza, çdo gjë mirë? Mami duhet të shkruajë disa projekte, të dërgojë e-mail, të bëjë telefonata… por nëse keni nevojë, do të jem! “. “Maaaaammi!!!”. “Jo fëmijë jo, kështu që nuk mund t’ia dal.”
Është nervoze. Është e vështirë, ndonjëherë e pamundur. Edhe tani, ndërsa shkruaj këtë artikull, në sfond kam vajzën time që kërkon ndihmë dhe djalin tim që nuk e kupton pse biseda është zhdukur. Filloni një punë dhe duhet të ndaleni pas dy minutash. Pse jo, një vajzë më pak se gjashtë vjeçe dhe një djalë shtatë vjeç nuk janë aq autonomë. Mund të provosh t’ia hedhësh dhe ta braktisësh para PC, në njëfarë mënyre ata ia dalin gjithmonë, por ju vjen keq. Ndjeni përgjegjësinë që duhet ta bëni. Hidheni nga njëri te tjetri, këtu duhet një laps, këtu kemi mbetur pas me veprimet. Pastaj papritmas ndalesh dhe i sheh.
Shihni dy fëmijë para kompjuterëve. Për të menaxhuar mikrofonat, prezantimet, postën elektronike. Ata përpiqen, bëjnë më të mirën, dëgjojnë, përgjigjen. Mësimi kështu peshon. Të gjithëve. “Mësues, a mund të shkoj në tualet?”, “Mësues, duhet të zbus të kuqen”, “e mbarova faqen, si t’ia bëj?!”. Më bën të qesh, e vë veten në vendin e mësuesve, mendoj se sa durim duhet.
“Mësuese na mungon”, dëshirojnë të thonë fëmijët. “Edhe mua më mungon, shiko këtu… po jap mësim brenda një kompjuteri ndërsa jam ulur në tavolinë dhe para meje kam tavolina bosh, në një klasë bosh. Më mungoni fëmijë”.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Santalessandro.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
