Shumë shpesh ne e grisim veten në njëmijë pjesë vetëm për të qenë në gjendje t’i mbajmë të tjerët të plotë, në mënyrë që të mos hapim plagë të reja ose të mos lejojmë të lëndojnë ato që dikush tjetër ka hapur tashmë. E bëjmë pa e kuptuar ose, të paktën, pa i dhënë peshë sjelljes sonë.
Megjithatë, kur mësohemi të japim pa marrë, përfundojmë të ndiejmë se kushtimi i kujdesit tonë ndaj vetes është një qëndrim egoist. E megjithatë, nuk ka asgjë më të keqe. Shkëmbimi i drejtë është thelbësor në çdo lloj marrëdhënieje dhe për çdo person, pasi ne të gjithë jemi qenie emocionale.
Të duash veten është një aftësi që duhet ta kultivojmë ditë pas dite nëse duam të mbetemi të kompletuar. Rënia në njëmijë copa do të na bëjë vetëm të vuajmë dhe kjo nuk do të na lejojë as të ofrojmë më të mirën prej nesh për të tjerët.
Kur biem në njëmijë copë?
Ne ndahemi në njëmijë pjesë kur ndalojmë së kujdesuri për veten.
Ne shpërbëhemi kur shmangim të bëjmë atë që na pëlqen.
Ne ndahemi në njëmijë pjesë kur ndalojmë së kultivuari veten si njerëz ose heqim dorë nga interesat tona.
Ne ndahemi në njëmijë pjesë kur nuk dëgjojmë njëri-tjetrin dhe nuk ndihmojmë njëri-tjetrin.
Ne shpërbëhemi kur jemi shumë të përqendruar për të qenë “të përsosur” dhe heqim dorë nga të qenit vetvetja.
Ne shpërbëhemi kur përpiqemi t’i kënaqim të gjithë gjatë gjithë kohës dhe maskojmë se kush jemi në të vërtetë ose gënjejmë për mendimin tonë.
Ne shpërbëhemi kur harrojmë qëllimet tona dhe e detyrojmë veten t’i vendosim dëshirat e të tjerëve përpara tonave.
Ne shpërbëhemi kur e kthejmë sakrificën në një detyrim.
Ne shpërbëhemi kur besojmë se jemi njerëz të këqij, sepse i japim vetes një moment pushimi nga një mjedis që na mbyt.
Ne shpërbëhemi kur i dorëzohemi shantazhit toksik, i cili na kërkon vetëm të bëjmë favore dhe pengon rritjen tonë si njerëz.
Bëhemi në njëmijë copë kur sakrifikojmë mirëqenien tonë dhe lëmë veten të udhëhiqemi nga inercia e atyre që na shoqërojnë, duke vazhduar të lëmë mënjanë të gjitha dëshirat tona për t’i bërë të tjerët të ndihen mirë.
Është e ndërlikuar, sigurisht, por pikërisht për këtë duhet gjithmonë t’i kushtojmë vëmendje ekuilibrit mes pasioneve, kujdesit dhe përkushtimit ndaj të tjerëve dhe ndaj vetes. Nëse arrijmë ta bëjmë këtë, do të jetojmë me kënaqësi dhe do të jemi në gjendje të sodisim thelbin tonë të plotë, pa “por” dhe pa “nëse”.
Ndonjëherë duhet të harrojmë se si ndihemi për të kujtuar atë që meritojmë
Kur nuk marrim kurrë asgjë në këmbim të favoreve tona, ne nuk po respektojmë parimin e ekuilibrit që duhet të ekzistojë gjithmonë për të ruajtur plotësinë tonë dhe për të parandaluar që të biem në një mijë pjesë. Duhet të mbani mend se marrëdhëniet emocionale nuk mund të jenë të njëanshme. Ekziston nevoja për një shkëmbim të ekuilibruar dhe të kënaqshëm, i cili na jep një shpërblim në nivel emocional dhe social.
Kjo do të thotë se ne nuk mund t’i bazojmë ndërveprimet tona vetëm në “dhënien”, por duhet të sigurohemi që të ketë një ekuilibër në “marrje”. Kjo nuk është sinonim i egoizmit. Përkundrazi, është një burim pasurimi.
Ata që japin gjithçka nga vetja, ata që ia ofrojnë veten tërësisht të tjerëve pa marrë asgjë në këmbim dhe që nuk punojnë kurrë për veten e tyre, do të përfundojnë duke u ndjerë bosh dhe duke vuajtur. Ne nuk mund ta lëmë mënjanë vetëvlerësimin tonë për t’u kujdesur vetëm për lumturinë e të tjerëve, sepse do të përfundojmë duke shkatërruar tonën.
Vetëm duke i kushtuar vëmendje gjithë kësaj do të jemi në gjendje të kultivojmë rritjen tonë personale, pa harruar të tjerët. Është e mundur, por vetëm duke i mbajtur dy peshoret në ekuilibër të përsosur.
Dhënia dhe marrja janë dy anët e së njëjtës monedhë. Një medalje që na bën të ndihemi të aftë për të dhënë dashuri dhe për të merituar dashurinë dhe njohjen. Ky parim duhet të na mundësojë:
Pohimi i të drejtave tona: ndonjëherë mund të ndodhë që diçka të na bëjë të ndihemi keq ose thjesht nuk duam ta bëjmë. Pikërisht atëherë duhet të kërkojmë të drejtën tonë për hapësirën personale.
Kultivoni interesat dhe pasionet tona: kjo është baza e kënaqësisë, lumturisë dhe rritjes personale. Është e rëndësishme të mos ndalojmë kurrë së kujdesuri për veten dhe të ushqejmë ankthet tona.
Mos harroni se ndryshimet e mëdha vijnë gjithmonë pas një tronditjeje të madhe. Edhe nëse ndonjëherë ndryshimi është i vështirë dhe mund të dëmtojë, përmirësimet që do të sjellë do të na bëjnë të kuptojmë se, larg nga të qenit një pikë mbërritjeje, ai ndryshim është pika fillestare për një udhëtim të ri emocional.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
