Ne të gjithë ëndërrojmë për madhështinë, por ëndrrat tona shpesh shtypen, sepse kemi frikë nga refuzimi ose mosmiratimi nga njerëzit rreth nesh, kështu që shumë prej nesh përfundojnë në depresion. Duket se ne nuk ndjekim ëndrrat tona dhe nuk dëgjojmë zemrat tona, sepse kemi shumë frikë t’i japim vetes leje dhe presim që të tjerët të na e japin neve.
Shikoni nga afër dhe do të gjeni se ju refuzoni lejen nga vetja, duke u kërkuar të tjerëve t’jua japin. Kjo ju ndalon të jetoni jetën që dëshironi dhe ju mbeteni mbyllur në një kuti të vogël.
Shikoni më afër dhe do ta shihni lumturinë tuaj; moslejimi i vetes për të folur ose për të vendosur kufij ju çon në depresion kronik. Shumica e njerëzve që janë në depresion thjesht nuk i japin leje vetes për të bërë atë që ata duan të bëjnë ose të jenë ato që duan të jenë.
Gjëja më e natyrshme në botë, megjithatë më sfiduese, është t’i japësh leje vetes të jetojë ashtu siç dëshiron. Në të vërtetë, ne jemi programuar sistematikisht për të kërkuar leje; nga dita e parë në shkollë mësohet se leja kërkohet për gjithçka edhe për nevojat themelore personale.
Rezultati është shtypja e zhvillimit, vetë-shprehjes dhe rritjes personale.
Të jesh i programuar për të kërkuar leje do të thotë të jesh sistematikisht i pafuqishëm, dhe ky është shkaku kryesor i ankthit, depresionit dhe shumë çrregullimeve shoqërore. Ne jemi të kushtëzuar të kërkojmë miratimin nga familja, miqtë dhe njerëzit përreth, dhe për shkak të frikës nga mosnjohja, fshehim ëndrrat tona dhe shtypim veten tonë të vërtetë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
