Ndoshta ne jemi gjithmonë duke kërkuar një mundësi për t’u pozicionuar, për të gjetur një temë për ekzistencën tonë, për të përmbledhur jetën tonë dhe të gjitha momentet që kemi jetuar. Pa e kuptuar, me kalimin e kohës ne përpiqemi të vendosim një histori që përmbledh atë që ndiejmë, atë që përjetojmë dhe gjithçka që hasim gjatë rrugës.
Është e natyrshme që njerëzit të klasifikojnë veten, ta rindërtojnë atë dhe të përpiqen të gjejnë një qendër, një pikë ekuilibri, e cila na ngushëllon dhe i jep kuptim jetës. Më e rëndësishme se përjetësimi i një historie është përjetësimi me kalimin e viteve i dëshirave tona për të mirën, shenja jonë e njerëzimit, të cilat na distancojnë nga roli i protagonistëve, por na sjellin më afër atyre që na rrethon.
Ndonjëherë dhe në shumicën e rasteve, që diçka të zgjasë me të vërtetë, është e nevojshme të jesh vetëm paragjykimi që të lejon të lidhësh dhe të lëvizësh ngjarje, të jesh heshtja që flet më shumë sesa fjalët dhe gjithashtu të jesh vëzhgimi që heq shumë emocione dhe thjeshton veprimet.
Ndoshta kuptimi i jetës sonë është të tregojmë kuptim për të tjerët, duke kombinuar pritjet tona njerëzore me mashtrime të pajtueshme, duke mos rënë dakord me siguritë tona të papjekura dhe duke bërë ndryshimet e duhura. Njerëzit e magjepsin botën kur ajo pushon së qeni e jashtëzakonshme dhe bëhet një më shumë, ndër ata që e përjetojnë ekzistencën dhe të gjitha veçoritë e saj pa humbur vlerësimin dhe gëzimin e të jetuarit.
Vetëm ajo që dikur u lejua të harrohej është e përjetshme.
Burimi / https://italiafeed.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
