Qenia njerëzore nuk mund të përballet me refuzimin, pavarësisht nga sektori i jetës. Nevoja për pranim është me njerëzit që nga fëmijëria. Si fëmijë, na nevojitet miratimi i prindërve; si adoleshentë, duam të pranohemi nga miqtë. Edhe pse ne duhet të bëhemi mjaft autonom në moshë madhore, në mënyrë që të mos i kushtojmë rëndësi opinioneve të të tjerëve, fatkeqësisht ende ka shumë të rritur që qajnë për pranimin e tjetrit.
Duhet të kemi mjaft vetëdashuri dhe vetëvlerësim, për të mos i kushtuar rëndësi, se përse njerëzit përreth mendojnë për ne.
Kjo sepse individi nuk është i përfshirë në zgjedhjet e tjetrit, ose nuk janë punë e tij, ose nuk duhet të jenë. Rezulton se ka shumë njerëz të cilët me kokëfortësi sulmojnë ata nga të cilët nuk përfillen, gjë e cila acaron ata që mezi i përshëndesin.
Me këtë, ne shpesh përfundojmë duke u bërë hapësirë sociale edhe pse pa dashje, pasi që lagja duket se ka shumë kohë për t’u kujdesur për jetën e të tjerëve. Dhe kjo bëhet edhe më e fortë kur ne jemi autentik, kur supozojmë gjithçka jemi, madje duke ecur edhe kundër rrymës shoqërore, kur nuk e shkëmbejmë lumturinë tonë për rregullat e diktuara nga ata që nuk tolerojnë atë që nuk e dinë. Shumë kanë frikë nga ajo që shkon përtej sundimit dhe përfundojnë duke dënuar mënyrat e jetës që nuk janë të shkruara në manualet e etikës ose në vargjet e Biblës.
Për këtë arsye, ka njerëz që përfundojnë duke mbytur të vërtetat e tyre, ëndrrat, nevojat emocionale, për shkak të qortimeve dhe censurës nga grupet e njerëzve snob dhe të pakënaqur. Ata kanë frikë të dëmtojnë të afërmit e tyre, miqtë e supozuar, duke pretenduar të kenë një rol teatror që nuk i përshtatet të vërtetave të tyre të brendshme, duke lënduar veten me dhembje.
Në entuziazmin e pranimit nga një grup që nuk ka të bëjë me ta, ata përfundojnë duke i kënaqur të tjerët, në dëm të lumturisë së tyre.
Sidoqoftë, duhet të ndalojmë përpjekjet për t’i kënaqur ata që nuk na pranojnë siç jemi vërtet, që qeverisin rregullat për të toleruar shoqërinë tonë, që shkon kundër ëndrrave tona.
Ne nuk mund ta mbytim thelbin tonë nga frika e gjykimit dhe gishtërinjve që tregojnë të vërtetat tona. Nëse nuk dëmtojmë askënd, rruga jonë duhet të gjurmohet në ritmin e qetë të rrahjes së zemrave tona.
Kur ne duhet të ndryshojmë për t’u pranuar nga një grup, ai grup nuk është yni, nuk ka qenë kurrë dhe kurrë nuk do të jetë. Ne do të duhet të gjejmë veten pa e varrosur shpirtin tonë nën sytë e pamëshirshëm të atyre që nuk e dinë se çfarë do të thotë të jesh vërtet i lumtur.
Burimi / https://emozionifeed.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
