Një baba me djalin e tij rreth shtatë vjeç erdhën në restorant dhe u ulën secili në një vend. Kur papritur djali ndërroi mendje për vendin e vet dhe iu lut babait që të ndërronin vendin. Babai në fillim ju kundërvu të birit duke i thënë:- rri tani, mirë je aty, unë nuk lëviz”.
Ilira Gjika, Mjeke Pediatre
Djali iu lut dhe nja dy minuta, më pas i sigurt që do ta bindte babin, ju afrua dhe filloi ta shtyjë të atin që të lëvizte nga vendi. Dhe babai i mërzitur nga insistimi i të birit, u ngrit dhe u ul te vendi që i tregoi i biri. Do të thoni, por çtë bënte tjetër në sy të të tjerëve? Këtu qëndron e keqja në edukimin tonë që kemi më të rëndësishëm të tjerët se sa fëmijën tonë, i cili është në moshën që po mëson sjelljen në publik dhe sheh se si do të reagojë babai.
Babai në këtë moshë të fëmijës është si Perëndia në tokë, ai i di të gjitha, është modeli dhe heroi i tij. Për fat të keq ky tip babai, nuk e di këtë të vërtetë të fëmijës për të. Një detaj tjetër që kjo histori tregon, është detaji që ky baba u bind të plotësonte kërkesën e të birit, vetëm kur ai filloi “ta prekë”.
Kujdes të rritur, prindër, edukatorë, mësues dhe të gjithë të rriturit që kanë në kujdestari fëmijë, mos i prekni kur i jepni një komandë dhe mos plotësoni një dëshirë kur fëmija ju prek. Mësojini fëmijës komandën nëpërmjet fjalës. Mësojini fëmijës se njeriu ka fjalën “ mjetin” e tij të komunikimit me tjetrit dhe jo prekjen.
E kuptoj që është e vështirë dhe është e vërtetë që edukimi është detyra më e vështirë që njeriu përballet, por si çdo punë që duhet bërë vetëm mirë edhe edukimi këtë kusht ka, duhet bërë vetëm mirë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
