Siç tha Saadi i Shirazit, një poet persian i shekullit të 12-të, “Çdo qenie është në këtë botë për një qëllim të caktuar”. Gjetja e arsyes për atë synim mund të marrë vite, por herët a vonë do të gjejmë atë që kemi kërkuar … Ose mbase jo: ndoshta do të gjejmë diçka shumë më të mirë.
Le ta pranojmë, nuk duhet të jesh fetar ose të praktikosh ndonjë prirje shpirtërore për t’i bërë shpesh vetes pyetjen klasike: “Pse jemi këtu?” Është vetëdija jonë, e cila vepron si një sensor emocional, duke na shtyrë të presim diçka më shumë nga ekzistenca jonë , diçka të veçantë dhe transhendente që na jep një ndjenjë më të fortë dhe më autentike të jetës.
Larg nga ta shohim këtë dimension si thjesht shqetësimin e një të riu që përpiqet të arrijë pjekurinë ose të një të rrituri që etiketohet si i papjekur sepse e lë kohën të kalojë, ende i mbështjellë në zbrazëtirat e tij ekzistenciale, ne duhet ta shohim atë për atë që është në të vërtetë: një udhëtim përmes të cilit zbulojmë qëllimin tonë në jetë. Është diçka shumë e ngjashme me atë që vetë Bono, lideri i U2, na përcolli në këngën e tij tashmë legjendare ” Ende nuk e kam gjetur atë që kërkoj”.
Pra, përpara se të fiksohemi për të mos gjetur gurin e atij filozofik, atë qëllim apo atë burim frymëzimi , duhet t’i qasemi ndryshe: si një kërkim në të cilin përpiqemi të pasurohemi me çdo hap, me çdo mal që arrijmë, me çdo person që duam, me çdo pjesë të njohurive që marrim.
Vështirësia për të gjetur qëllimin tonë të jetës në vendet e gabuara
Herët a vonë do ta gjejmë: do të gjejmë atë për të cilën dëshiron qenia jonë, atë që zemra jonë tani ndjen si një zbrazëti të pamatshme që ndonjëherë na lëndon ose na shtyn në dëshpërim. Megjithatë, mes këtij pylli të dendur dyshimesh, udhëkryqesh dhe zërash të ndryshëm, një pikë e thjeshtë duhet të jetë e qartë: ndonjëherë ne e kërkojmë qëllimin tonë në vende të papërshtatshme.
Ralph Waldo Emerson, një filozof dhe poet i njohur i shekullit të 19-të, një herë tha se pavarësisht se çfarë ideje, ëndrre apo qëllimi keni, gjithmonë do të ketë dikush që do të bëjë çmos për t’ju vërtetuar se e keni gabim. Kjo na fton të reflektojmë për faktin se nganjëherë kalojmë një pjesë të madhe të jetës sonë të zhytur në mjedise shumë jombështetëse. Ka familje, miqësi dhe madje edhe disa kontekste shoqërore që ndikojnë plotësisht në secilën prej pritjeve tona.
Personi i urtë që pranon dhe hesht është i dënuar të kalojë pjesën më të madhe të jetës së tij duke pritur për “diçka”, duke dëshiruar të ndodhë diçka që mund t’i heqë nga ajo ndjenjë zhgënjimi dhe zbrazëtie të thellë ekzistenciale. Mjediset shtypëse padyshim që lindin shpirtra që ëndërrojnë të arratisen sepse asgjë nuk rritet në këtë substrat, sepse nuk mund të gjejmë asgjë në një mjedis të përcaktuar nga gërshërët që na i prenë shpresat.
Dalja nga këto sipërfaqe nuk është thjesht një domosdoshmëri, është një detyrim. Sepse fati ynë i vërtetë nuk do të realizohet kurrë nëse nuk shtojmë një përbërës shumë të veçantë: vullnetin.
Një ditë do të gjejmë atë që kërkojmë, ose ndoshta jo.
Ndonjëherë mendojmë se kemi gjetur atë që kemi dëshiruar: një dashuri të madhe, një punë të mirë , një qëllim në jetë… Megjithatë, shpejt e kuptojmë se kjo dashuri nuk ishte aq autentike, se kjo punë nuk ishte një punë aq e mirë dhe se ky qëllim çoi në një përfundim të keq.
Para se të pendoheni, ia vlen të kujtoni diçka shumë të thjeshtë: jeta është lëvizje dhe ai kërkim nuk ndalet kurrë, sepse qeniet njerëzore janë aventuriere nga natyra , të etur për emocione, të etur për njohuri dhe të etur për përvoja përmes të cilave të rriten. Për të vënë në lëvizje rrotat e këtij kërkimi jetik, ju sugjerojmë të reflektoni për dimensionet e mëposhtme.
Çelësat për të filluar ndryshimin dhe për të gjetur qëllimin tonë të jetës
Kark Pillemer është një shkencëtar dhe ekolog në Universitetin Cornell, i cili, përmes librave si “30 mësime për të jetuar”, shpjegon se një nga problemet më të mëdha që kemi është se ne nuk jemi të lidhur me “veten tonë të së ardhmes”. Nuk bëhet fjalë aspak për të bërë një udhëtim drejt së nesërmes, siç bëri Spock i ri në filmin “Star Trek” për të gjetur mençurinë duke biseduar me veten e tij të ardhshme, të moshuar.
Ka të bëjë me lidhjen për një moment me atë të ardhme në të cilën ne e imagjinojmë veten ashtu siç do të donim. Dikush i qetë, me një jetë të qetë dhe i rrethuar nga njerëz që i duam vërtet. Pa artificë, pa asgjë të mbetur, pa asgjë të munguar. Kjo aspiratë duhet të jetë sigurisht motivimi ynë për të tashmen.
Ne duhet të mësojmë të shikojmë jashtë gjithmonë të lidhur nga brenda, nga esencat tona. Ka të bëjë me të qenit pranues dhe të ecim nëpër këtë jetë në përputhje me vlerat dhe ndjenjat tona. Në këtë mënyrë, gjithçka që do të gjejmë do të jetë e këndshme dhe e kënaqshme.
Të gjithë kemi dëgjuar për ligjin e tërheqjes. Teoria se vetë universi orkestron partiturat e tij sipas intensitetit të dëshirave tona ka nuanca, nuanca të rëndësishme në fakt. Idealja është të ndiqni një këshillë edhe më të thjeshtë: tërheqja dhe qëllimi duhet të shkojnë gjithmonë krah për krah. Nëse kërkoni diçka, veproni. Nëse doni diçka specifike, dilni nga zona juaj e rehatisë: bëhuni arkitekti juaj.
Herët a vonë do të gjejmë atë që kërkojmë, ose ndoshta jo, mund të gjejmë diçka më të mirë. Megjithatë, gjatë gjithë këtij udhëtimi, mos harroni kurrë të paketoni gjërat më të mira që mundeni në çantën tuaj të shpinës: një frymë përkushtimi, përkushtimi, lufte dhe dashurie për gjithçka që bëni, për gjithçka që ofroni ose ndërtoni.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
