Këto kanë qenë kohë të vështira dhe shumë njerëz janë detyruar të qëndrojnë larg (ose janë ende) nga nënat e tyre. Është e vështirë t’i kesh larg, duke mos qenë në gjendje të shijosh shoqërinë e tyre, përqafimet e tyre. Megjithatë, dashuria e nënës mbështjell gjithmonë, në çdo moment.
Rritjet dhe uljet e jetës ndonjëherë mund të jenë si një slitë, dhe në këtë rrugëtim ndodh shpesh që një nënë duhet të pranojë të mos i ketë fëmijët në krah, larg shtëpisë, nga hapësira ku mund të përqafohemi dhe të gjejmë njëri-tjetrin.
Me ardhjen e pandemisë dhe kufizimeve, shumë prej nesh u është dashur të distancohen nga kontakti fizik, i cili është po aq thelbësor për qeniet njerëzore sa uji dhe ushqimi. Megjithatë, ka një aspekt që pak a shumë të gjithë ne e kemi zbuluar për nënat tona. Ata janë më të fortë se sa mendojmë dhe edhe në momente të vështira na japin kurajo, janë ata që na japin forcë.
Edhe pse tani jemi të rritur të pavarur, kemi familjen tonë dhe një jetë të qëndrueshme, nëna është gjithmonë shtylla, veriu i busullës sonë emocionale. Sigurisht që jo të gjithë kanë fatin të jenë në gjendje të mbështeten në një figurë të ndritur të nënës, e aftë t’i ushqejë emocionalisht, t’i ndihmojë të rriten dhe t’i udhëheqë në mënyrë që të mund të gjejnë lirinë, forcën e tyre dhe të zbulojnë aftësitë e tyre.
Megjithatë, shpesh ndodh që të kemi edhe të tjerë “modele” që në mënyrën e tyre arrijnë të zënë një rol të ngjashëm: gjyshe, teze apo edhe vjehërr. Mëmësia nuk është vetëm një çështje gjenetike, por e dashurisë së vërtetë.
Një nënë di të jetë atje edhe nga larg
Të dish të jesh i pranishëm është një aftësi, një art ekzistencial që jo të gjithë dinë ta praktikojnë. Ka të bëjë thjesht me të qenit i pranishëm në zemër dhe mendje kur ndani një hapësirë të përbashkët, por pa u pakësuar, kontrolluar apo mbytur. Do të thotë gjithashtu të dish të qëndrosh afër edhe kur është larg, të kujtosh personin tjetër, të shqetësohesh për të, t’i kushtosh atij mendimet e tua pavarësisht largësisë.
Një nënë di të jetë aty në çdo situatë dhe rrethanë dhe kjo e bën atë unike.
Nënat fillojnë të pranojnë që në moshë të vogël se fëmijët e tyre lindin me krahë të padukshëm dhe është përgjegjësi e tyre t’i edukojnë të jenë të fortë dhe të guximshëm, gati për ditën kur, pa paralajmërim, do t’i hapin krahët… Edhe nëse ky fluturim do t’i largojë.
Është një ligj i jetës: ju jepni jetë fëmijëve tuaj, por edhe zërit të tyre, mënyrën e tyre për të pushtuar botën ashtu siç duan ata.
Të rritesh do të thotë të mësosh të jetosh pa to, por të mungosh çdo ditë.
Pikërisht këtu qëndron misteri pas lidhjes nënë-fëmijë. Përfundimisht, ju mësoni të ecni vetëm, në një kohë të shkurtër filloni të merrni vendimet tuaja dhe një ditë merrni fluturimin.
Ne e dimë mirë se lumturia jonë gjendet jashtë shtëpisë dhe se edhe pse largimi nga foleja ndonjëherë dhemb , kjo ndarje është e nevojshme dhe madje magjepsëse. Të rritesh është sigurisht një univers kontradiktash. Dhe kështu, kur një nënë e gjen veten me një fole të zbrazët , nuk humbet kohë dhe e mbush atë me angazhime të reja, projekte të reja. Edhe ajo e vuan atë kërcim dhe distancë, por e kupton, e respekton.
Sepse të dish të jesh aty pa qenë fizikisht i pranishëm është pikërisht kjo: të japësh mbështetjen tënde nga distanca, të thuash “Të dua” me një mesazh në WhatsApp i ndjekur nga emoticon, video thirrje pasdite ose pas punës.
Të rritesh do të thotë gjithashtu këtë: të mësosh të jetosh larg nënës tënde, por të mungosh çdo ditë.
Një nënë është gjithmonë një pikë referimi, pavarësisht distancës
Askush nuk vjen në këtë botë duke ditur tashmë se si të jetë prind. Edhe një nënë bën gabime, i njeh papërsosmëritë e veta dhe e di mirë se në disa raste mund të kishte bërë më mirë. Megjithatë, ajo drejtohet nga dëshira për t’u përmirësuar gjithmonë. Ai na motivon, është pika jonë e referencës për gjithçka që na ka transmetuar, sepse gjithmonë përpiqet të jetë shembull për jetën tonë. Pra, pavarësisht distancës që ndonjëherë duhet të ruajmë domosdoshmërisht, qoftë për punë apo situata të tjera, le t’i mbajmë gjithmonë parasysh mësimet e tij.
Në njëfarë kuptimi ne jemi rezultat i vlerave që na ka përcjellë nëna, e dashurisë që na ka dhënë dhe e fjalëve që na ka thënë.
Mami, dua të të shoh gjithmonë
Ka shumë prej nesh që po jetojmë tani me atë ndjesinë gjithnjë e pranishme, gjithnjë të pranishme të mungesës së nënës sonë, atë pjesë prej nesh nga e cila shpesh jemi të detyruar të qëndrojmë larg. Një ndjenjë e çuditshme, me të cilën askush nuk mund të mësohet sepse pavarësisht mesazheve, telefonatave dhe video-telefonatave, na mungojnë përqafimet, bashkëfajësia e përditshme, të qeshurat, drekat e pafundme, muhabetet sy më sy.
Dhe e mrekullueshme është se në këto raste është ajo që na gëzon, sepse nënat kanë një natyrë unike; janë bërë nga një brumë që është një përzierje e mirësisë dhe shpresës, e dashurisë së pathyeshme dhe qetësisë së një pasditeje pranvere.
Ato e dinë se asgjë nuk ka mbaruar, se ditët e përqafimeve të pafundme janë afër. Ata, që na buzëqeshin gjithmonë pavarësisht stuhive, janë drita që na drejton në rrugën e kthimit në shtëpi.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
