Në një botë që po shtrembërohen gjithnjë e më shumë vlerat dhe parimet e saj, bëhet më e vështirë të dihet se kujt mund t’i besosh, të mbajmë shpresa, pasi maska është pjesë e veshjes së shumë njerëzve. Dhe shpesh përfundojmë përballë murit, thjesht duke gjykuar zemrat e të tjerëve sipas nesh.
Për fat të keq, të qenit i mirë është bërë e rrezikshme.
Në kontekstin e sotëm ekziston nevoja për të bërë mirë në të gjithë sektorët, edhe pse për avantazhe të panevojshme, të mënyrave të dyshimta, sikur qëllimet të arsyetojnë çdo mjet. Në këtë botë, besnikëria dhe përkushtimi ndaj tjetrit përfundojnë si diçka që nuk duhet të vlerësohet, sepse ajo që me të vërtetë ka rëndësi është ngritja shoqërore, në punë, në jetë.
Megjithatë, shumë njerëz ende duan të besojnë te qeniet njerëzore, miqësia e vërtetë, dashuria dhe ndjeshmëria e sinqertë.
Shumë njerëz ende vazhdojnë të jenë të lumtur pa lënduar askënd, pa tradhtuar, pa mallkuar, pa dëmtuar tjetrin, duke u vënë në vendin e njerëzve me të cilët jetojnë. Dhe kështu rrënojmë marrëdhëniet, thjesht sepse shumë njerëz do të përfundojnë duke ngatërruar kujdesin tonë me skllavërinë, duke abuzuar me atë që duhet të ofrojmë.
Megjithatë, gjithmonë do të ketë nga ata që nuk e vlerësojnë faljen që marrin, sikur të gjithë të ishin të detyruar të falin çdo herë. Shumë nuk e pasqyrojnë dhe nuk do të ndryshojnë kurrë, pasi për ta është bota ajo që është e gabuar, jo ata.
Një gjë është e sigurt: nuk ka njeri që abuzon me mirësinë e tjetrit për aq kohë sa dëshiron, sepse vjen një moment kur forca dhe durimi përfundojnë, edhe nëse ka dashuri.
Njerëzit e mirë falin njëmijë herë, por kur heqin dorë, ata heqin dorë plotësisht.
Burimi / italiafeed.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
