Rritja, zbulimi i interesave të reja, ndryshimi i punës, lindja e fëmijëve. Shumë ndryshime në jetën tonë na shtyjnë të takojmë njerëz të rinj, me pasojën e pashmangshme të ‘lënit pas’ të tjerëve. Pandemia është një shembull i përsosur dhe i përbashkët universal i kësaj: izolimi i parë dhe kufizimet pasuese kanë kufizuar ndjeshëm ndërveprimet tona sociale. Dhe tani që i kthehemi zakoneve të vjetra, disa nga këto marrëdhënie duken të vështira për t’u rikuperuar, por nuk është domosdoshmërisht diçka e keqe, thonë ekspertët.
“Nëse ka një mik me të cilin nuk keni mbajtur kontakte gjatë pandemisë, nëse nuk e keni ndjerë të nevojshme të dini se si po kalonte dhe ai nuk e bëri atë me ju, atëherë duhet t’i besoni asaj që ju thonë ndjenjat tuaja”, thotë Suzanne Degges-White, një profesoreshë këshillimi në Universitetin e Illinois Veriore, në Shtetet e Bashkuara, e cila u përpoq të hidhte dritë mbi fenomenin në një artikull të botuar nga BBC gjatë rikthimit në normalitet, kur vaksina filloi të shpërndahej për të lejuar riprogramimin e jetës së tyre shoqërore. “Jo të gjitha miqësitë janë menduar të zgjasin përgjithmonë”, vazhdon Degges-White.
Kjo padyshim që ndodh edhe kur ndryshon qytet, punë, ose thjesht zakone. Me kalimin e viteve rrethi i njohjeve zgjerohet natyrshëm dhe bëhet e pamundur të mbash marrëdhënie me të gjithë. Ritmet e jetës dhe angazhimet na lënë pak kohë për të kultivuar marrëdhëniet tona, të cilat janë ende shumë të rëndësishme për lumturinë tonë, por na detyrojnë të jemi më selektiv në zgjedhjen se me kë ta kalojmë kohën.
Ndërsa periudha e izolimit na bëri të ndjejmë peshën e vetmisë, duke na bërë të dëshirojmë një përqafim, nga ana tjetër efektet më të qëndrueshme të pandemisë, si kufizimet në numrin e njerëzve që mund të mblidheshin së bashku, së pari në shtëpi dhe më pas në bare dhe restorante, na kanë detyruar ta çojmë në ekstrem këtë përzgjedhje të njerëzve që takojmë. Për të shpjeguar mekanizmin, Degges-White flet për “kapsula pandemike”, ose “flluska” të miqve dhe familjes, një grup njerëzish të mbyllur dhe të zgjedhur që kanë marrë të njëjtat masa paraprake si ne. Qëndrimi në kontakt me njerëzit jashtë kësaj flluskë përfshinte një përpjekje shtesë, të cilën ne shpesh kemi vendosur të mos e bëjmë. Dhe tani që do të kishim mundësinë të dilnim sërish me ta, kuptuam se nuk na mungojnë vërtet këta njerëz dhe ndoshta është e ndërsjellë, nëse nuk ka pasur përpjekje për kontakt as nga ana tjetër.
“Pandemia ka ndryshuar shumë gjëra”, përsërit Degges-White. “Na tregoi se cilët janë njerëzit që na bëjnë të ndihemi të rëndësishëm dhe që mendojmë se po na mbajnë të sigurt, si fizikisht ashtu edhe psikologjikisht. Pra, çfarë të bëni me ata që kanë mbetur jashtë? Sigurisht, ndjenja e fajit është e kotë. Për arsyet e renditura më sipër, pandemia mund ta ketë përshpejtuar procesin, por humbja e miqve mbetet një gjë e natyrshme. “Nëse vërtet ju mungon dikush, kjo mund të jetë një shenjë se ia vlen të përpiqesh për këtë marrëdhënie”, thotë Degges-White. Nëse jo, ndoshta është e përshtatshme të pranojmë se ajo miqësi është diçka që i përket të shkuarës.
Burimi / https://news.upday.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
