Papa Françesku kryesoi kremtimin eukaristik dhe ritin e kanonizimit të dhjetë të bekuarve. Nga secili, kardinali Marcello Semeraro, prefekt i Kongregatës për Kauzat e Shenjtorëve, paraqet një profil të shkurtër. Ata janë: Titus Brandsma, Lazzaro i njohur si Devasahayam, César de Bus, Luigi Maria Palazzolo, Giustino Maria Russolillo, Charles de Foucauld, Marie Rivier, Maria Francesca di Gesù Rubatto, Maria di Gesù Santocanale dhe Maria Domenica Mantovani. 50,000 nga shumë kombe dhe kontinente mbërritën në Romë për t’i uruar dhe secili emër përshëndetet nga një duartrokitje e ngrohtë. I pranishëm në shesh ishte edhe presidenti i Republikës së Italisë, Sergio Mattarella.
Në fasadën e Bazilikës bien në sy pamjet e shenjtorëve të rinj dhe Kisha sot i nderon ata, nderin që nuk e kishin kërkuar kurrë në jetë, duke preferuar të shërbenin. Në predikimin e tij, Papa kujton se çfarë do të thotë të jesh i krishterë duke vendosur fjalët e Jezusit në qendër të reflektimit të tij: “Ashtu siç ju kam dashur unë, ashtu edhe ju ta doni njëri-tjetrin”. Kriteri themelor për të kuptuar nëse jemi dishepuj të tij, thotë ai, është urdhërimi i dashurisë, i cili ka dy elemente thelbësore: “Dashuria e Jezusit për ne dhe dashuria që Ai na kërkon të jetojmë”.
Françesku vëren se Jezusi u jep dishepujve urdhrin e tij në prag të Pasionit në një atmosferë që, brenda kanakullit, duhej të ishte “plot emocion dhe shqetësim”: Mjeshtri do të largohet nga të tijtë dhe do të jetë njëri prej tyre kush do ta tradhtojë. Mund të imagjinojmë se çfarë dhimbje barti Jezusi në shpirt, çfarë errësire u fut në zemrën e apostujve dhe çfarë hidhërimi pa Juda, i cili, pasi mori kafshatën e zhytur nga Mjeshtri për të, u largua nga dhoma për të hyrë në natën e tradhtisë. Dhe, pikërisht në orën e tradhtisë, Jezusi konfirmon dashurinë e tij për të vetët. Sepse në errësirën dhe stuhitë e jetës kjo është thelbësore: Zoti na do.
Është dashuria e Zotit nga e cila nis çdo gjë, thekson Papa, në jetën e krishterë qendrore nuk është “zotësia dhe meritat tona, por dashuria e pakushtëzuar dhe pa pagesë e Zotit”. Ndërsa bota na bën të besojmë se ne vlejmë vetëm nëse prodhojmë, Ungjilli na thotë të vërtetën e jetës: ne jemi të dashur. Kjo është vlera jonë, nënvizon Papa. Para çdo përgjigjeje tonë është “habia e të ndjerit të dashur”. Dhe Françesku citon Henri Nouwen, një mjeshtër shpirtëror bashkëkohor i cili shkruan: “Edhe përpara se të na shihte ndonjë qenie njerëzore, ne u pamë nga sytë e dashur të Perëndisë”. Kjo e vërtetë transformon gjithashtu idenë që kemi shpesh për shenjtërinë: Ndonjëherë, duke këmbëngulur shumë në përpjekjet tona për të bërë vepra të mira, ne kemi krijuar një ideal shenjtërie të bazuar mbi ne, në heroizmin personal, në aftësinë për të hequr dorë, në sakrificën për të fituar një çmim, shenjtëri. Kështu e bëmë shenjtërinë një qëllim të padepërtueshëm, e ndau nga përditshmëria, në vend që ta kërkonte dhe ta përqafonte në jetën e përditshme, në pluhurin e rrugës, në mundimet e jetës së betonit dhe, siç u thoshte Shën Tereza e Avilës motrave të saj, “Mes tenxhereve të kuzhinës”. “Edhe përpara se dikush në këtë botë të na fliste, zëri i dashurisë së përjetshme po na fliste tashmë (H. Nouwen)”.
Papa Françesku vazhdon të marrë në konsideratë pjesën e dytë të urdhërimit të ri: “Duajeni edhe njëri-tjetrin” dhe pohon se këto fjalë nuk janë vetëm një ftesë për të bërë si Jezusi, por tregojnë se vetëm sepse ai na deshi dhe na dha Shpirtin e tij, ne gjithashtu mund t’i duam vëllezërit dhe motrat që takojmë. Dhe shton: Për shkak se jemi të dashur, kemi forcën të duam. Ashtu siç jam i dashuruar, unë mund ta dua veten time. Gjithmonë, dashuria që unë jap bashkohet me atë të Jezusit për mua. Ashtu si ai më donte mua, ashtu edhe unë mund të dua. Është kaq e thjeshtë, jeta e krishterë, është kaq e thjeshtë! E bëjmë më të komplikuar, me shumë gjëra, por është kaq e thjeshtë…
Por për çfarë është dashuria? Papa Françesku thekson se para se të shpallte urdhrin e tij, Jezusi lau këmbët e apostujve dhe më pas vdiq në kryq. Dhe ai vazhdon duke shpjeguar se të duash do të thotë të shërbesh “domethënë të mos vendosësh interesat e tua në radhë të parë”, dhe “të ndash karizmat dhe dhuratat që na ka dhënë Zoti”. Të jetosh frymën e shërbimit është të pyesësh veten në gjërat e përditshme “çfarë bëj unë për të tjerët?”, ndërsa të japësh jetë është të japësh veten. Më pas ai nënvizon rëndësinë e konkretitetit: Prekni dhe shikoni, prekni dhe shikoni mishin e Krishtit që vuan në vëllezërit dhe motrat tona. Kjo është shumë e rëndësishme. Kjo po jep jetë.
Burimi / https://www.avvenire.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
