Në praktikën time klinike, kohët e fundit kam hasur në situatën e veçantë të djemve dhe vajzave, tani të rritura, të cilave një prind u beson se ai ka tradhtuar bashkëshortin e tij ose të cilët, padashur zbulojnë, pas dyshimeve personale ose ngjarjeve të fatit, pabesinë e tij, megjithatë e mbajnë fshehur. Një sekret që shndërrohet në një “gur” aq të madh në shpirt sa i shtyn ata të kërkojnë një person të besuar, një profesionist që di të ruajë konfidencialitetin dhe ekuilibrin.
Në mënyrë indirekte, tradhtia perceptohet si mungesë respekti, tradhti ndaj vetvetes, si fëmijë dhe një plagë e thellë mbetet në to. Këta të rinj kanë mbetur me barrën emocionale që duhet të pranojnë një realitet të pakëndshëm, të duhet të mbajnë një sekret që nuk mund t’i thuhet as një miku, nga turpi që dikush do ta ndjente. Por edhe siklet për të mos ditur se çfarë të bësh, për të mos ditur si të reagosh. Ata e gjejnë veten në siklet të dëshirojnë të mbrojnë prindin e tradhtuar ose të dëshirojnë ta ngushëllojnë atë, në dyshim ose në sigurinë që ai/ajo e di të vërtetën.
Të tjerët që e njohin prindin e tradhtuar, pa dijeni për të vërtetën, vuajnë për të, për padrejtësinë që po vuan dhe pyesin nëse duhet apo duan të përballen me prindin kurorëshkelës për ta bërë të vetëdijshëm për mashtrimin që po vazhdon në dëm të fëmijës dhe bashkëshortit.
Ndjenjat e ndryshme dhe konfliktuale helmojnë ditët e këtyre fëmijëve: nga urrejtja dhe inati, tek shkëputja e ftohtë dhe indiferenca e atyre që përpiqen të mbrojnë integritetin e tyre psikik, tek ata që ndiejnë ndjeshmëri për prindin që u përfshi, në një moment dobësie në një marrëdhënie; nganjëherë ata kalojnë nëpër luhatjen e këtyre ndjenjave të ndryshme, luhatje që kalojnë edhe përmes nevojës për të mbajtur një lidhje mjaft të mirë me prindin që ka mashtruar.
Disa, veçanërisht vajzat, mund të preken nga një përçmim i thellë ndaj prindit që nuk e vëren, i cili këmbëngul të mos shohë, i cili nuk ndërmerr veprime për të zbuluar çështjen e prirur në dëm të tij.
Seancat e psikoterapisë janë një rrugëdalje për ta, përmes së cilës ata janë në gjendje të heqin qafe një pjesë të kësaj barre emocionale. Gradualisht ata rifitojnë një ekuilibër të caktuar dhe përqendrimin e nevojshëm për të vendosur se çfarë të bëjnë. Ata e kuptojnë se është e përshtatshme për ta që të përmbahen nga gjykimet e ashpra kundër njërit ose të dy prindërve. Shpesh ata u sugjerojnë njërit ose të dyve që të ndërmarrin rrugën psikologjike, së bashku ose veçmas.
Më në fund, ata bëhen të vetëdijshëm për faktin se nuk mund të ndërhyjnë në zgjedhjet e tyre, çfarëdo që të jenë dhe se është e nevojshme që ata të ndjekin jetën e tyre si të rinj, duke ndërtuar të ardhmen e tyre. Disa preferojnë t’i japin fund marrëdhënies me prindin nga i cili ende ndihen të tradhtuar. Në çdo rast ata e gjejnë veten të punojnë përmes një vuajtjeje të thellë, që rezulton nga humbja e imazhit, herë të idealizuar, herë realist, të një çifti prindërish të bashkuar dhe mbështetës.
Burimi / https://www.guidapsicologi.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
