Para disa muajsh humba papritur babain. M’u desh të përballoja gjithçka vetë dhe ende ndihem e mbingarkuar. Nëna ime nuk është kujdesur kurrë për asgjë, gjithmonë ia ka kaluar të tjerëve përgjegjësitë dhe shpesh më ka vënë në vështirësi. Burri më bërtet vazhdimisht dhe gjen çdo arsye për të filluar një grindje. Një mbrëmje, për shembull, ai ishte në një festë me djalin e tij, një ngjarje ku, sipas tij, nuk donte të shkonte, por u detyrua sepse unë kisha katër fëmijë të tjerë për t’u kujdesur në shtëpi dhe shumë punë për të bërë.
Ramë dakord që ai të kthehej rreth orës 6 pasdite, por nuk më kontaktoi fare. I dërgova një mesazh, por nuk mora përgjigje. E telefonova në orën 18:40 dhe më tha që festa nuk kishte mbaruar ende. Mund të më kishte dërguar një mesazh për të më lajmëruar, në vend që të më linte të pres dhe të shqetësohem.
Kur u kthye në shtëpi në orën 19:40, ne po hanim darkë. Vajzat e vogla kishin mbaruar së ngrëni. Ai më tha me ton sarkastik: “Si më the, që të kthehem? Të gjithë më thanë që do të shkojmë… dhe ti më pyet kur mbaroi?!”
Më kap ankthi sepse ai nuk më tregon kurrë asgjë dhe më lë vetëm me gjithë barrën e shtëpisë. Gjithmonë më duhet të bëj gjithçka vetë. Një njeri me mend në kokë, po të ishte në vendin e tij, do t’u kishte thënë të tjerëve që ndoshta gruaja e tij kishte nevojë për ndihmë.
Ndjej se duhet të largohem, qoftë edhe për pak kohë, për të kaluar disa momente vetëm me të. I kam kërkuar prej muajsh që të gjejmë një dado për një mbrëmje, që të dalim bashkë, por ai nuk pranon kurrë. Thotë që mund të dalim vetëm gjatë ditës, për një orë në drekë. Është një qëndrim ndëshkues, ai e di që për mua do të ishte e rëndësishme një mbrëmje e qetë, dhe pikërisht për këtë nuk e do. Sikur të mos isha kaq e lidhur me fëmijët – të cilët më marrin gjithë kohën dhe që nuk dua t’i lë – ndoshta do të isha larguar, ndoshta edhe do të isha zhdukur fare.
Nesër do të doja të ikja, por e di që burri im do të më pengojë. Të jem vetëm me fëmijët është shumë e lodhshme. Nuk po fle më natën. Ndihem thellësisht e trishtuar dhe e stresuar. Kam një ankth të vazhdueshëm dhe dëshiroj thjesht pak qetësi.
Përgjigje: Situata që po kalon është e vështirë, një peshë mbi shpatulla për ty. Tingëllon sikur ke mbetur vetëm përballë një stuhie të gjatë e të lodhshme, pa mbështetjen që meriton. Nga sa shkruan, duket se ke humbur një njeri shumë të dashur (babain), ke mbi vete gjithë barrën familjare e emocionale, ke një bashkëshort që jo vetëm nuk ndihmon, por duket sikur e rëndon situatën, dhe të dëshirosh pak kohë për vete, as këtë nuk po ta japin.
Çfarë ka ndodhur mes jush?
Mungesë partneriteti të vërtetë në martesë: Ai nuk të mbështet, nuk merr përgjegjësi, dhe në vend që të jetë pjesë e zgjidhjes, është shpesh burim tensioni.
Kontroll dhe ndëshkim emocional: Kërkesat e tua për kohë, ndihmë ose për të marrë vendime rreth jetës tënde, hasin në rezistencë që duket më shumë si formë kontrolli sesa mungesë vullneti.
Të qenët gjithmonë në rolin e “nënës për të gjithë”: Jo vetëm për fëmijët, por edhe për bashkëshortin, mamanë, dhe tani për çështjet që lanë pas prindërit.
Ankthi dhe stresi po të konsumon: Po përpiqesh të mbash gjithçka nën kontroll, por në fakt po të bie shëndeti emocional e mendor.
A ka zgjidhje? Nuk ka një rrugë të thjeshtë. Por ti ke të drejtë të kërkosh ndihmë, kohë për veten dhe të marrësh vendime për jetën tënde pa pasur ndëshkim apo manipulim nga partneri. Ndaj mund të të ndihmojë në këto kushte, të flasësh me një profesionist. Jo thjesht për “t’u shkarkuar”, por për të ndërtuar strategji konkrete për të përballuar situatat. Kjo situatë ka nevojë për mbështetje emocionale dhe praktike që mund ta ofrojë një psikolog apo këshillues familjar. Duhet të vendosësh kufij të qartë.
Nuk ke pse të jesh gjithmonë ti ajo që mban barrën. Nëse nuk të jep makinë, bëje të qartë që atëherë nuk e bën dot takimin, dhe pasojat do të jenë të tija. Nuk je më përgjegjëse për çdo gjë, sidomos kur nuk ke kontroll. Nëse ke një mikeshë, një të afërm të besuar, apo ndihmë të mundshme për fëmijët, kërko mbështetje! Nuk është dobësi të kërkosh ndihmë, është një akt mbijetese. Planifiko një largim të përkohshëm, qoftë edhe për pak orë. Nëse ndihesh si në burg, edhe një shëtitje vetëm për pak orë mund të ndihmojë. Mundohu të gjesh një moment, ndonjë dritare kohe, ku mund të jesh vetëm.
Disa pyetje për të reflektuar:
A është kjo martesë një partneritet i shëndetshëm për ty?
Çfarë shembulli po marrin fëmijët nga kjo mënyrë jetese?
Çfarë do t’i thoshe një mikeje të ngushtë në të njëjtën situatë?
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
