Po e provoj përsëri, ndoshta sepse do të duhej të isha në një qytet më të njohur. Ju lutem më ndihmoni të kuptoj çfarë nuk kam dhe se kam diçka, dhe nuk është vetëm dikush që ankohet për budallallëqe.
Tani jam 19 vjeç dhe nuk di çfarë të bëj me jetën. Po shkruaj për të kërkuar të paktën një këshillë ose për të kuptuar se çfarë nuk shkon me mua. Që fëmijë kam qenë me vetëbesim të ulët. Nuk e konsideroj veten njeri, e urrej madje veten, i shmang pasqyrat që të mos shihem dhe nëse e bëj ndonjëherë, është sikur nuk e njoh veten, ndoshta kjo për faktin se nuk e pranoj dot pamjen time. I humbas ditët duke mos bërë asgjë, ndërsa të tjerët më inkurajojnë të bëj gjëra, sepse për momentin jam gjysma e rritur, por nuk dua të bëj asgjë, dhe kjo më bën të ndihem keq. Më bën ta urrej veten akoma më shumë. E urrej faktin që nuk bëj dot asgjë edhe nëse dua të ndryshoj. Por, nuk mundem, i kam humbur shpresat. Nuk kam më hobi, ambicie, mendoj vetëm të largohem. Të jem në fund i lirë, por në fund të fundit sërish qëndroj gjithmonë këtu. Jam një njeri i dobët që vetëm qaj. Jam një njeri i kotë. Ndonjëherë pyes veten se përse jam këtu. Nuk kam synime, nuk kam talent, nuk shquhem për asgjë të vlefshme. Ndihem fajtor, por nuk di si mundem t’ia dal?
Përgjigje: Përshëndetje dhe faleminderit që u hapët dhe na treguat për situatën tuaj dhe vuajtjet që ju shkakton. Fakti që ju shkruani është tashmë një hap i parë për të kërkuar ndihmë. Mos u dorëzo!
Një gjë është e sigurt: je vërtet i pamëshirshëm me veten. Ti as që e konsideron veten njeri dhe e urren veten…. Pse je kaq i inatosur me veten? Ku mësuat ta trajtoni veten kaq keq? Çfarë do të donit vërtet të ishit? Këto (dhe të tjera) janë pyetjet për të cilat mund të filloni të gjeni përgjigje duke filluar një udhëtim psikologjik.
Ju shkruani se jeni pothuajse një burrë dhe megjithatë, do t’ju duket e çuditshme, nuk keni dalë ende plotësisht nga periudha e adoleshencës së vonë; je ende në procesin e kërkimit të një sinteze të vetes, jo më fëmijë dhe jo burrë, të asaj që dëshiron dhe asaj që dëshiron të bëhesh. Ju shkruani gjithashtu se keni lënduar veten, ndoshta për të ndëshkuar veten dhe ndoshta edhe për të pasur iluzionin se jeni në gjendje të kontrolloni të paktën dhimbjen dhe trupin tuaj dhe të ndjeni ndonjë stimul. Në këtë situatë, ku nuk e njeh veten dhe nuk e di se çfarë dëshiron dhe ndjen, është e vështirë të kesh hobi apo ambicie, apo jo? Ndoshta, pas një udhëtimi me dikë që ju ndihmon të identifikoni shtigjet brenda jush, do të jetë më e lehtë.
Shqetësimi dhe vuajtja e përshkruar kanë një peshë të rëndësishme dhe një nga mënyrat për të gjetur një lehtësim është padyshim nisja e një udhëtimi psikologjik. Kërkimi për ndihmë është shpesh zgjidhja më e mirë për të qenë në gjendje të ndani, të ndiheni të kuptuar dhe të jeni në gjendje të gjeni strategji më të mira për t’u marrë me shqetësimet dhe vështirësitë. Ju këshilloj të merrni një rrugë që ju ndihmon të shihni vërtet veten, të kuptoni qëllimin e asaj që ju ndodh dhe kompleksitetin e kontekstit në të cilin jetoni. E kuptoj nevojën për të kërkuar një zgjidhje të menjëhershme, por besoj se kjo mund të mos jua marrë parasysh siç duhet situatën; ndaj ju këshilloj fuqimisht të mbështeteni te një profesionist dhe të filloni t’i jepni kuptim asaj që ndjeni, jetoni dhe përjetoni.
Nga tregimi juaj del një keqtrajtim i fortë për fizikun tuaj dhe situatën që po përjetoni. Megjithatë, për të qenë në gjendje t’ju ndihmojmë, nevojiten informacione të mëtejshme, në mënyrë që profesionisti të marrë me të vërtetë kërkesën tuaj dhe të mos e nënvlerësojë atë.
Përsa i përket fjalive tuaja të fundit, ju siguroj se nuk mund të vuajnë vetëm ata që kanë pasur një fëmijëri të keqe dhe janë “më keq”. Përkundrazi, të gjithë kemi të drejtë të ndjejmë dhimbje, trishtim ose pakënaqësi. E rëndësishme është të gjejmë kuptimin e saj, funksionin që ka e gjithë kjo për ne, për historinë tonë dhe për marrëdhëniet që kemi.
Burimi guidapsicologi.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
