Përshëndetje, jam një vajzë 25 vjeçe. Që e vogël kam vuajtur nga ankthi, në kopsht për shkak të 1-2 gjërave që ndodhën me fëmijët, në shkollën fillore kur më duhej të flisja para të gjithëve ose të më pyesnin, por e gjithë kjo u përkeqësua në shkollën e mesme (unë shkova në një degë shkencore, sidomos për të mos zhgënjyer pritshmëritë e babait tim), dhe ishte rënia ime, jo aq për sa i përket lëndëve, por për mjedisin dhe mësuesit.
Që në ditën e parë ndjeva këtë ndjenjë shqetësimi dhe mospërkatësie, e cila me kalimin e viteve është përkeqësuar me shokët fals të klasës dhe mësuesit ngacmues e pretendues.
Në njëfarë mënyre arrita në klasën e 5-të dhe pasi u diplomova, mezi shikoja një libër pa u ndjerë të përzier. Kjo është eksperienca ime e shkollës, por doja t’ju shkruaja për fëmijërinë time, pasi kam lexuar se është shkaku i shumë patologjive, ndaj do t’ju tregoj për timen.
Prindërit e mi kanë qenë bashkë deri në moshën 3 vjeç, nuk mbaj mend shumë, vetëm ndezje situatash, para atëherë nëna ime rrezikonte të vdiste nga një infeksion streptokoksik dhe kaloi 1 muaj në spital, dhe kujtimi im më i gjallë është kur pyesja unë babai ku ishte nëna ime.
Pas ndarjes mamaja ime bëri çmos për të na bërë të ndiheshim mirë, edhe pse tani që e mendoj ajo kaloi shumë kohë duke folur në celular ose duke studiuar për të marrë diplomën (dhe nuk e fajësoj, duke pasur parasysh se ajo kishte nevojë të gjente një punë), përkundrazi babai im ishte një ankues i vazhdueshëm, ai ka qenë gjithmonë një subjekt i veçantë, një person i prirur drejt viktimizmit, por edhe drejt narcisizmit. Ai do të më merrte mua dhe motrën time (5 vjet më e madhe se unë) dhe na merr duke na folur keq për nënën dhe familjen e saj (edhe sot e kësaj dite e shan), më pas na ka marrë në kishë dhe vende të mërzitshme.
Pra, me pak fjalë, e kaloja gjithë kohën me nënën time, e cila ndonjëherë më merrte me vete te një shoqja e saj për të luajtur me mbesën e saj të së njëjtës moshë (ai qartë donte të ishte me mamanë time, por megjithëse mamaja ime ishte shumë e dashur prej nesh, ajo donte të shmangte, duke pasur parasysh situatën e paqëndrueshme).
Problemi që më mundon është se jam gjithmonë në ankth se mund të ndodhë diçka e keqe, për veten, nënë time apo dhe motrën. Jam në ankth kush shkoj në universitet apo kur mendoj për të ardhmen. Jam në ankth sepse kam frikë të jem vetëm…
Përgjigje: Përshëndetje! Është e rëndësishme të dish se nuk je vetëm në këto ndjenja, dhe është e mirë që po e diskuton dhe kërkon ndihmë. Ankthi është një sfidë reale dhe komplekse, e cila mund të ndikojë në shumë aspekte të jetës. Ka shumë mënyra për të adresuar ankthin dhe për të përmirësuar mirëqenien emocionale. Këtu janë disa sugjerime që mund të të ndihmojnë:
Konsultohu me një profesionist, terapist ose këshillues, i cili mund të jetë një burim i madh i ndihmës për të diskutuar për shqetësimet dhe për të zhvilluar strategji për menaxhimin e ankthit. Ata mund të ofrojnë mbështetje dhe këshilla të specializuara.
Praktikoni teknika të relaksuara, metoda si meditacioni dhe thithja e frymës, mund të ndihmojnë në zvogëlimin e tensionit dhe ankthit. Ka shumë burime dhe aplikacione që ofrojnë udhëzime për praktikimin e këtyre teknikave.
Bëj aktivitet të rregullt fizik! Ai ka një ndikim pozitiv në mirëqenien emocionale. Mund të provosh të integrosh ushtrimet në rutinën tënde ditore.
Mëso të menaxhosh mendimet negative! Identifikoni modelet e mendimit negativ dhe përpiquni t’i zëvendësoni me mendime pozitive dhe të qëndrueshme.
Kujdesu për veten tënde! Mund të jetë një aktivitet i preferuar, leximi, ose çfarëdo që të relaksojë dhe të të bëjë të ndihesh mirë.
Ndaj eksperiencën tënde me të tjerët! Ata mund të jenë miqtë ose anëtarët e familjes. Ndonjëherë, duke i shprehur ato hapur mund të ndihmojë në lehtësimin e peshës emocionale.
Nëse vazhdon të ndjehesh në ankth dhe e vështirëson kjo ndikim në jetën tënde, është e rëndësishme të konsultohesh me një profesionist për ndihmë të shtuar dhe mbështetje. Kujdesu për veten dhe mos ngurro të kërkosh ndihmë kur të duhet.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
