Përshëndetje! Jam një grua 35-vjeçare. Punoj, jam e fejuar dhe pas pak ditësh do të nis një rrugë të re jete me partnerin. Më në fund, pas vitesh lidhje, vendosëm të jetonim bashkë. Ndërsa kjo gjë më bën gruan më të lumtur në botë, nga ana tjetër kam ankth dhe frikë të papërshkrueshme. Kam frikë se mos duhet të largohem nga vendi im, nga shtëpia ime, nga familja ime. Jam shumë e lidhur me prindërit dhe 2 motrat e mia më të vogla. Gjithashtu sepse jam gjithmonë unë që marr të gjitha përgjegjësitë, të menaxhoj çdo gjë që kanë nevojë, të shoqëroj prindërit në vizita, t’i ndihmoj financiarisht.
Gjithë kësaj iu shtua edhe një problem shëndetësor i nënës sime që po më mundon këto ditë. Kam shumë frikë të largohem, por mbi të gjitha kam frikë mos i humbas, t’i shoh të ndihen keq, të vuajnë… Nuk kam mundur të flas me partnerin, vetëm i kam përmendur se jam shumë në ankth për këtë ndryshim, por jo për faktin e fillimit të bashkëjetesës (e doja aq shumë) aq sa duhej të largohesha nga streha ime e sigurt.
Kam frikë se prindërit e mi nuk do të mund të më shohin siç do të donin, të martuar dhe me disa nipër nëpër shtëpi dhe kjo gjë më dhemb. Po i jetoj këto ditë, sidomos pasi mësova se mami duhet të operohet, me ankthin se mund të ndodhë e pariparueshme dhe ndihem fajtore!
Përgjigje: Përshëndetje! Një bashkëjetesë është gjithmonë një moment delikat për çiftin dhe për partnerët individualë, emocionet e përfshira janë të shumta dhe të gjitha absolutisht fiziologjike. Vështirësia që po përjetoni tani më duket se është shumë e lidhur me frikën e “humbjes” së një roli që keni pasur deri tani në familjen tuaj të origjinës. Si në të gjitha momentet e tranzicionit në jetë, ne e gjejmë veten në një udhëkryq. Nga njëra anë, rruga e sigurt, e ndriçuar dhe e sheshtë: shtëpia jonë, dhoma jonë e gjumit. Duke qëndruar atje, ne e dimë se asgjë e keqe nuk do të ndodhë. Nga ana tjetër, një shteg i pashkelur, i errët dhe me disa pengesa që na pengojnë të shohim se çfarë ka pas disa metrash. Kjo na intrigon, na tërheq, por na tremb shumë.
Ky është momenti që duhet të “merrni masa” dhe të gjeni një ekuilibër të ri. Nuk ka më vetëm vajzën dhe motrën “unë”, por edhe “unë shoqja e jetës” që po ndërton një familje të re. Por të dyja gjërat nuk duhet domosdoshmërisht të jenë reciprokisht ekskluzive. Mund t’i rikthehemi shfaqjes së dhomës së gjumit kur kemi nevojë, pa e zhgënjyer ose “tradhtuar” domosdoshmërisht tjetrin. Në këtë moment, ndarja e emocioneve me partnerin tuaj mund të jetë shumë e dobishme, sepse ndoshta do të kuptoni se po ndjeni emocione të ngjashme në një moment të rëndësishëm për ju, dhe mund ta gjeni veten edhe më të afërt dhe më shumë bashkëpunëtorë!
* Dr. Martina Corrada, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
