Pas shumë vitesh kujdesi për nënën time neglizhuese dhe vëllezërit e motrat abuzive, më është ofruar një shans për lumturi.
Mami ka vdekur, duke hapur të gjitha mundësitë për të aplikua në universitet. Unë jam e emocionuar për një fillim të ri, por kam frikë të nisem vetëm. Unë jam një vajzë 22 vjeçare. Duke u rritur, mendova se jeta ime familjare ishte normale, por pasi isha pranë miqve dhe familjeve të tyre, kuptova se e imja ishte toksike. Unë e doja nënën time, por ajo luftoi. Ajo ishte një prind i vetëm. Ajo kishte PTSD, ankth dhe depresion dhe kryesisht na la pas dore. Ajo kishte shumë kushte mjekësore dhe nevoja të veçanta gjithashtu.
Unë isha kujdestari kryesor në familjen time pasi vëllezërit e motrat e mia kishin probleme me shëndetin mendor. Ata ishin të tmerrshëm për mua. Bëra gjithçka për t’u siguruar që të kishim një çati mbi kokë dhe ushqim në tavolinë. Unë jam goditur me grushte dhe shuplakë prej tyre. Ne kemi pasur shumë punonjës socialë brenda dhe jashtë jetës sonë gjithashtu. Tani mamaja ka ikur unë kam ndërprerë kontaktet me familjen time. Unë jam duke filluar një jetë të re vetëm, pork am frikë.
Përgjigja e psikologes: Më vjen keq që dëgjoj për shqetësimin që po ju shkakton. Nuk është kurrë e lehtë të shkëputesh nga familja, edhe kur marrëdhënia me ta është toksike. Megjithëse jeni të lumtur që keni marrë vendimin e duhur, mund të ndjeni pikëllim, faj, lehtësim ose një përzierje e të treve. Nuk duhet të harroni se ato që ju ndodhen nuk ishin një zgjidhje e juaja, pasi si nëna dhe vëllezërit dhe morat tuaja kishin nevoj për ju. Është mëse normale të ndiheni kështu pasi jeta është e pasigurt, por ju do ja dilni mbanë ashtu siç keni bërë edhe më parë. Të sygjeroj të kryesh një takim me terapistët e fushës, për t’ju ardhur më shumë në ndihmë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
