Unë dhe bashkëshorti im kemi qenë së bashku për më shumë se njëzet vjet, 14 martesë dhe kemi dy vajza të vogla. Prej një viti jemi në krizë, sidomos ai dhe gjithçka nisi nga këmbëngulja ime për presion kur vura re shkëputjen e tij nga unë (ai izolohej, shpesh qëndronte në rrjetet sociale dhe në telefon) dhe afrimi i tij me një kolegen e vet. Pranoi se krijoi një miqësi, siç e përkufizon ai, se ndihet mirë me këtë person që i jep butësi. Nuk kishte asgjë fizike dhe marrëdhëniet e tyre kufizoheshin në momente pune, mes bisedave dhe kafeve. Që kur folëm për këtë, ai i shmanget të dëgjuarit nga ajo jashtë punës, por gjithsesi, mendoj se fshin çdo bisedë dhe mesazh që i dërgojnë njëri-tjetrit sepse e di që më bezdisin mua.
Përveç kësaj, duke folur dhe diskutuar muajt e fundit, ai pranon se është në një krizë personale që vjen nga vdekja e një miku të tij të fëmijërisë. Gjithashtu ka përjetuar tensione mes prindërve derisa ata u ndanë kur ai ishte në adoleshencë. Ndarje që ka çuar në prishjen e marrëdhënieve me nënën dhe babain në mënyrë të alternuar. Tani ai ka një marrëdhënie paqësore me të atin, nuk do ta përkufizoja të qetë, por ata dëgjohen dhe shihen herë pas here. Në këtë periudhë të veçantë të tij ai po reflekton shumë për këtë, po reflekton për jetën e tij në përgjithësi dhe thotë se kjo zi e ka bërë të ndryshojë dhe ta shohë jetën ndryshe. Më akuzon se jam e rëndë dhe e kam bërë të ndihet i papërshtatshëm, i kam folur vetëm për problemet me fëmijët.
Vitet e fundit ka ndryshuar edhe angazhimi i tij në punë, është gjithmonë i ikur, kthehet vonë, ndihet i stresuar dhe nën presion. Ai thotë se që nga lindja e fëmijës së dytë kam ndryshuar, kemi folur për këtë në një kurs të shkurtër të terapisë në çift dhe aty kanë dalë edhe vështirësitë e mia. Ai e ka kuptuar që jam ndjerë vetëm, e munguar dhe pa mbështetje, por thotë se gjithsesi ka qenë gjithmonë pranë familjes. E kam të vështirë të jem pranë tij, por po përpiqem në çdo mënyrë, por duke mos i fshehur momentet e mia të shqetësimit.
Përgjigje: Shumë e sjellshme, ju shqetësoheni dhe kujdeseni për të sikur të ishte ky roli juaj dhe sikur të ishte “detyra” juaj si shoqëruese, siç u ndodh ende shumë femrave fatkeqësisht. Burri juaj duhet të ndërmarrë një rrugë individuale për të përpunuar përvojat e tij të dhimbshme, në mënyrë që të ndalojë së derdhuri shqetësimin e tij mbi ty dhe mbi gjithë kontekstin tuaj familjar, duke imituar rolin e “viktimës” në mënyrë mjeshtërore.
Thënë kështu, duke qenë se ai preferon të mos e bëjë, do të ishte jashtëzakonisht e rëndësishme që ju, e dashur zonjë, të filloni të kujdeseni për veten tuaj, duke nisur një udhëtim psikoterapeutik, përmes të cilit do të mësoni të kuptoni se ekzistoni, dhe se nuk duhet gjithmonë dhe vetëm të përpiqeni të lehtësoni partnerin tuaj, duke anuluar plotësisht veten dhe duke marrë përsipër të gjitha përgjegjësitë dhe detyrat që lidhen me menaxhimin e familjes. Ju duhet të mësoni ta doni veten, vetëm në këtë mënyrë mund të kontribuoni në përmirësimin e marrëdhënies suaj.
*Dr. Daniela Noccioli, Psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
