Përshëndetje! Jam një vajzë 20-vjeçare, kam pasur një të kaluar disi “tragjike” për shkak të marrëdhënieve të këqija me mamin, shume strikte në disa aspekte, mbi të gjitha super kritike, momentet e saj të alternuara mes gëzimit dhe humorit kryesisht të keq, me fjalë të këqija dhe shuplaka, duke qenë e ndjeshme kam vuajtur shumë, e kam marrë veten pas terapisë dhe duke e përballuar marrëdhënien me të në një mënyrë tjetër. Por plagët mbeten dhe shënojnë.
Mendoj se shumica e problemeve të mia që shoh sot në marrëdhënie janë gjithashtu ose kryesisht për shkak të këtyre traumave. Ajo më bënte të ndihesha sikur nuk isha asnjëherë e mjaftueshme edhe sikur të jepja maksimumin, për budallallëkun më të vogël ajo inatosej me rrugë të papritura dhe më pas vazhdonte me heshtje ndëshkuese dhe unë duhej t’i lutesha që të kompensohej, por ajo më bëri të ndihesha shumë fajtore. Fillimisht kërkoja gjithmonë faljen e saj, më pas duke u rritur lufta filloi se kush fitonte më shumë, zemërimin që kisha grumbulluar për të e shfryja mbi të. Pastaj pas terapisë kuptova që nuk kishte kuptim ta bëja këtë, dhe aplikova indiferencën, ose të paktën mundohem. Por, nuk është ky problemi…
Jam lidhur me njerëz të ndryshëm, por asnjëherë nuk jam fejuar, sepse nuk arrin kurrë në atë pikë, gjithmonë përfundon shumë më herët. Kjo më bën të mendoj se nuk është i dashuri i denjë ose unë nuk di të dashuroj.
Nuk arrij ta kuptoj nëse jam unë apo ata, a është vërtet e mundur që ata të jenë gjithmonë problemi?
Epo, unë shkoj nga njëra anë në tjetrën gjatë gjithë kohës dhe më ngatërron plotësisht. Atëherë nuk e ndjej kurrë se është faji im, hyj para, më kapërcen ndjenja e fajit, por në fund arrij në përfundimin se faji është gjithmonë i tyre, kështu që jam e hutuar, nëse është vërtetë kështu apo jo. Gjithashtu duke shtuar se vuaj nga çrregullimi obsesiv-kompulsiv dhe për rrjedhojë në momente stresi, sapo diçka nuk shkon në marrëdhënie, në kokën time më lindin skenarë dhe ide që duhet t’i zgjidh menjëherë përmes bindjeve të mia mendore, të cilat e di se janë absurde, por në ato momente nuk mund t’i bëj dhe më kapin. Më duhet të shtoj se kam një jetë shoqërore aktive, kur mundem dal edhe nëse e kaloj shpesh fundjavën në shtëpi sepse miqtë e mi e kalojnë me të dashurit dhe të tjerët jetojnë në distancë, duke qenë në shtëpi shqetësimi rritet tek unë. Ju lutem më ndihmoni, si duhet të sillem? Cilën pjesë timen duhet të ndjek dhe të dëgjoj? Jam unë problemi në këto marrëdhënie? Apo janë ata, që i zgjedh me qëllim kështu?
Përgjigje: Përshëndetje. Përgjegjësia për ecurinë e një marrëdhënieje është zakonisht 50-50%. Ne nuk mund të bëjmë shumë për përgjegjësinë e njerëzve të tjerë, por mundemi për tonat. Ju keni kaluar shumë kohë duke ekzaminuar veten dhe sigurisht terapia e kaluar ju ka ndihmuar shumë.
Ju tregoni se si reagoni në mënyrë drastike ndaj të metave të partnerit p.sh. Ne modelojmë marrëdhëniet emocionale në lidhjen e lidhjes së krijuar me prindërit tanë. Ju na tregoni për një marrëdhënie të komplikuar me nënën tuaj, nuk na thoni asgjë për atë me babain, por me siguri duhet të punoni në këto lidhje për të kuptuar se si ju pengojnë ato në jetën tuaj dashurore.
Ju mund të bëni shumë vetë, por me ndihmën e një psikologu mund të bëni edhe më shumë.
Dr. Manuela Leonessa, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
