Përshëndetje, ju shkruaj sepse praktikisht kam pasur gjithmonë një problem që ndoshta mund t’i atribuohet besimeve të gabuara që më bëjnë të nënçmoj personin tim, të mos e vlerësoj atë dhe të mos i përjetoj marrëdhëniet në mënyrë autentike. Çdo gjë ndodh në një nivel të pavetëdijshëm, pasi në mënyrë racionale nuk mendoj asgjë negative për veten time, por jetoj marrëdhënie pa u shprehur për atë që jam në të vërtetë. Kam frikë se mos gjykohem nga të tjerët, jo gjithmonë duke thënë atë që mendoj dhe duke u frenuar të them shumë gjëra kur dua t’i them.
Kjo ndodh me këdo, miqtë, familjen dhe vajzat. Kauzën mendoj se e jep fëmijëria pa komplimente, përkëdheli, por vetëm fjalë që synojnë të nënçmojnë personin tim dhe të rrisin ndjenjën e fajit për çdo veprim që bëj. Duke u rritur me terrorin e të bërit ndonjë gjë, ai tani është zhdukur por “automatizmi” mbetet dhe nuk e duroj dot më idenë se përballë një vajze do të doja të isha ky që jam në të vërtetë por nuk mundem, duke përfunduar vetëm. Vuaj nga pamundësia për të qenë vetvetja, për të pasur ndjesinë e të jetuarit.
Përgjigje: Përshëndetje! E kuptoj vështirësinë e braktisjes së një modaliteti të njohur me kalimin e kohës dhe që edhe pse i dhimbshëm, tashmë shfaqet i konsoliduar dhe “i njohur”, dhe siç thoni ju një “automatizëm”. Marrëdhëniet dhe mjedisi që na shoqërojnë në vitet e para të jetës sjellin ndryshime të rëndësishme tek ne dhe ndihmojnë në krijimin e atyre që jemi sot. Ndaj, përballë atyre fjalëve që ju nënçmoni në të kaluarën, sot nuk ka vend për komplimente ndaj jush, për ta përjetuar veten ashtu siç je në të vërtetë, për të provuar pa frikë.
Mund të filloni nga këtu. Nga ato pak rreshta që na keni rrëfyer, ekziston rreziku i nënvlerësimit dhe mosmarrjes së duhur të situatës. Ju këshilloj të merrni një rrugë që mund t’ju ndihmojë të njihni veten, të përjetoni veten dhe t’i jepni asaj hapësirën e duhur për atë që ajo ka nevojë, pa gjykim, terror apo asnjë frenim. Nga shkrimet tuaja lind një tendencë për t’u kujdesur për të tjerët, aq sa e përfundoni tregimin duke shpresuar “të jeni mbi të gjitha i dobishëm jo vetëm për veten, por edhe për të gjithë ata njerëz që vuajnë si ju”. Ju ndihmoni veten, jo gjithë të tjerët.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
