Përshëndetje! Nuk di më si t’i trajtoj disa situata. Nëna ime ka qenë gjithmonë shumë ndërhyrëse, kurrë nuk kam pasur asnjë lloj privatësie dhe ende nuk e kam. Sa herë që dal nga shtëpia për të shkuar në universitet apo në punë, ajo kontrollon gjithçka: sirtarë, çanta, dokumente të çdo lloji, madje hap edhe faturat që i hedh në koshin e plehrave.
Pak kohë më parë gjeti një referim për një vizitë psikiatrike dhe më pyeti se si guxova ta pyesja doktorin për diçka të tillë. Kur isha në shkollë të mesme ajo ngrihej edhe natën për të kontrolluar çantën time, për të parë gjërat e mia, etj. Nuk di më si t’i them se kam nevojë për hapësirën time dhe se kontrolli i saj është vërtet i rëndë.
Kështu që prindërit e mi janë gjithmonë të fundit që i dinë gjërat dhe tani është bërë e vetmja mënyrë për t’i bërë ato (asgjë e tepruar, po flas për gjëra shumë normale si zgjedhja e një kursi studimi apo fillimi i një lidhjeje). Më rëndon shumë sepse në shtëpi praktikisht nuk flas kurrë, nuk ka më komunikim, rrezikoj t’i përgjigjem keq çdo pyetjeje tepër specifike, por është e vetmja mënyrë që më duhet të mbrohem nga gjykimet e tyre të rënda (e pashmangshme, në çdo gjë) dhe nga mungesa e privatësisë.
Si mund ta përmirësoj komunikimin me ta?
Përgjigje: Përshëndetje! Më vjen shumë keq për situatën; Ju rekomandoj që të largoheni nga ky mjedis dhe të lëvizni (nëse mundeni); E kuptoj që ju dëshironi të përmirësoni komunikimin, por kjo përfshin dy bashkëbisedues; mjerisht, ky ndryshim nuk mund të vijë vetëm nga ju… ju u përpoqët të flisni për problemin dhe të kërkoni zgjidhje, tani është edhe përgjegjësia e tyre, prindërve tuaj. Alternativa e vetme që mund të sugjeroj është një takim familjar me një specialist që vepron si mbikëqyrës dhe ndërmjetës; megjithatë, edhe në këtë rast, vullneti duhet të ekzistojë në të dyja palët.
* Dr. Leonardo Grella, psikolog
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
