Përshëndetje! Jam 35 vjeçe dhe pas gati 9 vitesh lidhje e lashë partnerin tim gati një vit më parë. Ndërkohë nisa një udhëtim psikoterapeutik. Jam këtu për t’ju kërkuar një mendim të mirë sepse pas një periudhe “të mirë” të rikuperimit të mirëqenies psikologjike, kam pësuar një vështirësi ditët e fundit (dhe me mjekun tim, duke pasur parasysh përmirësimet, seancat kanë është ndarë kështu që nuk do ta shoh shkurtimisht). Thënë këtë, jam në terapi për shkak të një problemi të varësisë emocionale (për këtë arsye, pas vitesh marrëdhënie të dhimbshme, e ndërpreva marrëdhënien me partnerin).
Ajo që më mundon (dhe që mendova se e kuptova dhe e metabolizova) është fakti që nuk gjej ngushëllim në artikujt e psikologjisë që shpjegojnë dinamikën midis partnerëve të përfshirë në një marrëdhënie varësie emocionale. Më shpesh sesa jo, personi i varur nga dashuria shoqërohet me një partner shmangës ose narcisist, i cili nuk ka ndërmend të angazhohet për marrëdhënien. E megjithatë në rastin tonë, megjithëse të gjitha simptomat e varësisë nga dashuria mund të shihen tek partneri im (dhe pjesërisht edhe tek unë), nuk mund të them se jam përfshirë në sjellje shmangëse apo se nuk kam arritur të investoj në çift. Është e vërtetë që ai filloi të më linte nga frika se do të kisha preferuar dikë tjetër në fillim, pasi filloi të zhvillonte një zemërim të fortë ndaj meje (me ofendime, sharje,…) e bindur se nuk e doja vërtet, në fakt u ftoha nga frika se do të përfshihesha plotësisht me një person, i cili, me lehtësi të jashtëzakonshme, dinte të më shkatërronte psikologjikisht. E megjithatë zgjodha ta vazhdoja lidhjen për gati 9 vite, me shpresën se me kalimin e kohës do të faturoheshim dhe më në fund do të hiqnim parzmoren dhe do t’i dorëzoheshim njëri-tjetrit pa frikë dhe ngurtësi. Iu riktheva psikoterapisë për së dyti pas një ndërprerjeje 1 vit e gjysmë. Tani që po vazhdoj të bëj një punë introspeksioni, kam arritur në një pikë (jashtë kohe) ku kam frikë të shoh grimcën në syrin e tjetrit dhe të mos shoh traun në syrin tim (dhe, natyrisht dhe në mënyrë egoiste, më sëmbon dyshimi se kam lënë të vetmin person të aftë – edhe pse me vështirësi dhe inat – të më pranojë dhe të më dojë në jetën e tij pavarësisht hezitimeve të mia … një person që e vlerësoj shumë në çdo rast dhe me të cilin zbulova pjesë të bukura të vetes). Mos vallë jam një narcisiste? Si të shpëtoj nga ky rreth vicioz?
Përgjigje: E kuptoj se si pas 9 vitesh të qenit së bashku me një person, të shkëmbimit të përvojave (të mira dhe të këqija) është e vështirë të lësh dikë të shkojë. Megjithatë, nëse keni ndjerë nevojën për t’u larguar nga ky person, kjo ndodh sepse me sa duket kjo marrëdhënie po ju bënte më shumë dëm sesa dobi. E di që nuk është e lehtë, por mbani parasysh arsyet pse u larguat (mund t’i shkruani në një fletë dhe t’i rilexoni sa herë që keni dyshime), pasi tendenca jonë e natyrshme është të heqim përvojat negative dhe të mbajmë në kujtesë vetëm ato pozitive, në fund të fundit është një mbrojtje e psikikës sonë.
Çështjet që sapo u përmendën janë shpesh arsyet pse njerëzit për shembull pendohen duke lënë partnerin e tyre, por sapo të kthehen së bashku ata janë mirë për një muaj dhe pastaj ka mbaruar.
Mbani parasysh mirëqenien tuaj dhe atë që është e drejtë për ju, mos u dorëzoni. Dhe nëse sheh se kjo është e vështirë për ju, mund të përpiqeni të shkoni përsëri te një psikolog. Siç deklaroni dhe vetë, ju keni përfituar nga ndryshimet nga terapia e mëparshme dhe më duket se i ke të gjitha burimet e nevojshme për të marrë përmirësime të reja.
Jepini vetes një shans, nuk është e vërtetë që nuk do të gjeni kurrë dikë që mund t’ju pranojë për atë që jeni. Është gjithashtu dhe mbi të gjitha nëpërmjet marrëdhënieve që ne njerëzit shpesh na shërojnë ose na sëmurin, nëse lidhja e fundit ju sëmuri me burimet tuaja të reja, me siguri do të jeni në gjendje të gjeni dikë që do t’ju bëjë mirë. Besojeni këtë!
Dr. Valeria Passavanti, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
