40 vjet pas vdekjes së saj, një ekspozitë në Cinémathèque française dhe një dokumentar i bëjnë homazhe aktores së famshme.
Kaq shumë borxhe, shpenzime të gabuara, filma njëri pas tjetrit në përpjekje për të ruajtur një standard jetese dhe shumë hidhërime. Shpesh mbytur në verë dhe disa tableta të tepërta. Kështu kaloi vitin e fundit të jetës së saj Romy Schneider, super diva e kinematografisë evropiane, e cila dinte të aktronte gjermanisht, frëngjisht dhe anglisht. Kur u gjet e vdekur në dhomën e saj në Paris më 29 maj 1982 – 40 vjet më parë – nga një atak në zemër ajo nuk ishte as 44 vjeç. Shumë mendojnë për një vetëvrasje për shkak të një kokteji fatal alkooli dhe drogash psikotrope, por Alain Delon, i dashuri i shumë viteve më parë me të cilin ajo kishte qëndruar në marrëdhënie të mira, zgjedh të mos ia nënshtrojë trupin në autopsi.
Në fund të fundit, jeta në vitet e fundit ishte kthyer ashpër kundër saj. Në fillim me vetëvrasjen e bashkëshortit dhe menaxherit të saj të parë, Harry Meyen – i cili, para se ta linte përgjithmonë, shpesh zhdukej nga radari duke e akuzuar se i kishte sjellë fat të keq. Më pas vdekja e tmerrshme e djalit 14-vjeçar David, i cili ishte ngecur në një portë në përpjekje për t’u ngjitur mbi të. Së fundi, një tumor që i kishte kushtuar heqjen e një veshke.
Romy lindi në Vjenë në vitin 1938, vajza e dy aktorëve të zjarrtë nazistë. Madje thuhet se nëna ka qenë e dashura e Adolf Hitlerit. Karriera është një nga ato verbuese, gati për t’u sjellë mendjen vërdallë, si Judy Garland e “Magjistarit të Ozit”. Schneider në fakt u zgjodh shumë e re për të luajtur personazhin e perandoreshës së re të Austrisë Sissi për një trilogji që do t’i japë asaj një sukses global. Është një personazh që do të mundohet jo pak për t’u shkundur.
Për t’i dhënë asaj një shans nga kostumet e ngushta të princeshës është Luchino Visconti, i cili e vendos atë në skenë me të dashurin e saj Alain Delon: asnjëri prej tyre nuk ka përvojë teatrale, por historia e dashurisë së errët të marrë nga dramaturgu anglez John Ford, “Tis Pity She’s a Whore” është jashtëzakonisht e suksesshme. Schneider fillon të aktrojë në kinema së bashku me regjisorë të mëdhenj, mjafton të përmendim Orson Welles, Otto Preminger, Henry-Georges Clouzot. Një nga momentet kryesore është filmi i vitit 1969 “The Swimming Pool” nga Jacques Deray. Edhe pse jo i paharrueshëm, filmi që fitoi shumë të ardhura. Me dy ish-të dashurit Delon dhe Schneider të zhveshur, të djersitur dhe të paqartë që e bëjnë filmin një kult me shumë admirues edhe sot.
Një vit më pas ishte radha e “La califfa” nën drejtimin e Alberto Bevilacqua dhe përkrah Ugo Tognazzi, i cili humbi kokën për të dhe u përpoq ta joshte duke i gatuar asaj një rizoto me sepje së bashku me disa shishe Lambrusco. Por rezultati nuk është ai që kishte shpresuar aktori i madh italian. Regjisori me të cilin do të punojë më së miri, duke nxjerrë në pah aftësitë e saj në aktrim, është Claude Sautet i cili do ta drejtojë atë në pesë filma. Në të fundit, “Një grua e thjeshtë”, ku luan një grua të lirë që thyen të gjitha tabutë e një shoqërie ende shumë fanatike, ajo merr çmimin César për aktoren më të mirë dhe një David di Donatello.
Vlen të përmendet gjithashtu një nga filmat e saj të fundit para vdekjes, “Fantazma e dashurisë” nga Dino Risi me Marcello Mastroianni: një dramë prekëse që pothuajse duket se gjurmon jetën e aktores në një mënyrë shqetësuese. Sot ajo mbahet mend nga një ekspozitë dhe një retrospektivë në Cinémathèque française dhe një dokumentar i prezantuar në Kanë “Romy, femme libre”. Çuditërisht, edhe në Croisette, një film për Sissin, personazhin që e bëri Romy Schneider të njohur në të gjithë botën, u fut në garë. “Bukuria dhe rinia janë dhurata që duhet t’i kthejmë”, ka thënë kohët e fundit për veten Schneider. Ajo me siguri i ktheu shumë shpejt.
Përgatiti O.T | Burimi huffingtonpost.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
