Gjithçka filloi në mënyrë të pafajshme në vitin 2013 kur djali i Uvarajan Goval, Sheahan Raj, pati ethe. Pavarësisht se e çoi në disa klinika, djali nuk u shërua plotësisht, edhe pas disa javësh. Ai përfundimisht humbi oreksin dhe filloi të dukej i zbehtë…Duke ndjerë diçka të gabuar, Uvarajan dhe gruaja e tij, Vimala Thevi Ganesan, sollën djalin e tyre në Qendrën Mjekësore Subang Jaya. Pas një testi të plotë të gjakut dhe biopsisë së palcës kockore, Sheahan – atëherë pesë vjeç – u diagnostikua me leuçemi limfoblastike akute, një kancer të gjakut dhe palcës…
“Ishte lajmi më tronditës që kisha dëgjuar ndonjëherë,” tha Uvarajan, 44 vjeç, për FMT. “Unë dhe gruaja ime ishim shumë të mërzitur sepse ai ishte një fëmijë shumë aktiv. Ishte e vështirë sepse çdo prind dëshiron ta shohë fëmijën e tij të shëndetshëm.”
Çifti ka edhe një vajzë, e cila është tre vjet më e vogël se Sheahan. Uvarajan, i cili vjen nga Klang dhe punon në industrinë detare të gazit dhe naftës, kujton se u ndje më me shpresë pasi foli me një doktor që e informoi se sëmundja ishte e shërueshme. “Pra, i thashë gruas sime: ‘Ta kalojmë këtë, pasi është thjesht një provë nga Zoti. Ajo që është e rëndësishme është që ne të mendojmë pozitivisht sepse, pasi ta bëjmë këtë, nuk do ta shikojmë problemin; në vend të kësaj, ne do të shohim zgjidhjen”. Dy vitet e ardhshme përfshinin shumë udhëtime në spital pasi Sheahan i nënshtrohej kimioterapisë çdo javë. Ai gjithashtu merrte kimioterapi nga goja çdo ditë. Pavarësisht gjithë kësaj, fëmija mbeti në humor të mirë. “Ai e pranoi faktin që nuk ishte mirë dhe ishte një djalë shumë i fortë. Ai gjithashtu iu përgjigj shumë mirë trajtimit.” Uvarajan e mbajti djalin e tij të motivuar gjatë gjithë kësaj kohe dhe e siguroi se mund të kthehej në kopësht së shpejti. Ai gjithashtu u sigurua që Sheahan të kishte një furnizim të vazhdueshëm me ushqimin dhe lodrat e tij të preferuara, pasi mbajtja e tij i lumtur u bë prioriteti i tij numër një. “Kur pashë djalin tim të buzëqeshte, ishte një ndjenjë kaq e mrekullueshme,” tha ai.
Dashuria e një babai
Qëndrimi optimist ishte gjithashtu qëllimi për Uvarajan, i cili u bë i vetmi mbajtës i familjes kur Vimala mori leje pa pagesë për t’u kujdesur për djalin e tyre. Atij iu desh të zvogëlonte sasinë e udhëtimit që bënte zakonisht për punë. “Më duhej të shpenzoja më pak në mënyrë që të mund të lija mënjanë para për shpenzimet mjekësore, duke u siguruar që gruaja dhe vajza ime të ishin mirë,” shpjegoi ai. “Kam shqyrtuar çdo vërejtje negative. Ajo që më mbajti ishte motivimi për të parë djalin tim në normalitet. Kjo u bë e vetmja gjë në mendjen dhe zemrën time.”
E gjithë sakrifica e tij u shpërblye dy vjet më vonë, kur Sheahan u shërua. Sot ai është një 14-vjeçar i lumtur dhe i shëndetshëm. “Ai po shkon mirë në shkollë dhe shkëlqen në sport, veçanërisht në futboll. Në fakt, ai tani është më i gjatë se unë”, tha Uvarajan me një buzëqeshje të madhe. Duke parë prapa, Uvarajan beson se përvoja e ndryshoi atë për mirë. “Ato dy vite ishin të dhimbshme, por më mësuan shumë gjëra. U bëra më i përgjegjshëm dhe pozitiv”, tha ai.
Ai kujtoi fjalët e babait të tij të ndjerë kur Sheahan u diagnostikua për herë të parë. “Ai më tha: ‘Si baba, ju keni një rol të rëndësishëm për të luajtur në jetën e djalit tuaj tani. Sigurohuni që t’ia mbani dorën, ta mbështesni dhe të jeni të guximshëm.’ “Dashuria e babait është diçka shumë e veçantë,” shtoi ai në reflektim.
Përgatiti K.I / Burimi www.freemalaysiatoday.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
