Nga: Isida Lalaj
Dallojmë “fuqi” në faktin e dominimit, i cili sjell si pasojë shtypjen, konfrontimin e deri shkatërrimin e çiftit; “pushtet” në aftësinë për të punuar për të tjerët, gjë që çon në krijimtari; mes këtyre dy llojeve shohim që armiku mes partnerëve nuk është veçse nevoja për të vepruar me një “fuqi” që nuk tolerohet nga partneri përballë dhe për këtë arsye lind dhe ndjenja e fajit. Por kush nuk e njeh nevojën për pushtet duke mohuar, refuzuar të pranojë brenda vetes këtë nevojë narcizike të thellë, shpesh bëhet viktimë e rrethanave të jashtme, delegimit të mundësisë të tjerëve për të vepruar me një fuqi shpesh më të madhe. Sa herë që një nga partnerët (ose të dyja) pretendon të injorojnë fuqinë e tyre dhe nevojën e tyre për pushtet, struktura një marrëdhënie që luhatet vazhdimisht në mes roleve të dominuesit dhe i dominuar, xhelatit dhe viktimës, në të cilin luan një mode e marrëdhënieve jashtëzakonisht siguruar (sepse regresiv), por në të njëjtën kohë shumë frustruese për të dy partnerët. Ata bien në ujdi në mënyrë që fëmija ka nevojë për siguri, nevojën narcisitico një “fuqi mbi”, aftësia për të vepruar si për të mirën e tij dhe për atë të tjetrit, duke hequr dorë për të marrë e kapaciteteve krijuese e një “pushtet”, një fuqi kush e di se si për të marrë finalizimin me qëllim të rritjes, të dy me vetëdije vijon projektin e saj evolucionar, është projekt i rritjes së çiftit.
Njeriu historikisht ia ka lënë pushtetin gruas, përkushtimit efektiv në duart e saj përfshirë jetën familjare, marrëdhëniet me fëmijët. Jeta ka sjellë që njeriu ta zhvillojë fuqinë e tij si mashkull jashtë shtëpisë. Këto stereotipe kanë prodhuar një superfuqi, një “pushtet”për ët dy palët. Mashkulli ka zhvilluar kulturën “maço” në shoqëri, duke përjashtuar dhe qetësuar gruan (ndoshta për t’u hakmarrë nga dominimi i saj në jetën familjare?); grua ka ndërtuar në familjen e saj mbretërinë, duke krijuar marrëdhënie me komponentët individualë, burrin dhe fëmijët, të varësisë dhe posedimit. Krijuar me këto stereotipe, lufta për pushtet midis burrit dhe gruas në kohët të sotme ka derivuar në një përkeqësim të situatës: shkatërrimin e meshkujve dhe femrave dhe lindjen e një identiteti të fals. Principi mashkullor dhe atësor është një çelës më shumë se kurrë brenda çiftit dhe familjes, për marrëdhëniet me fëmijët e tyre. Me forcën e tij , ai i ndihmon fëmijët për t’u takuar me jetën, me realitetin dhe ndarjen nga simbioza dhe varësia. Si princip femëror dhe amësor, u mësoj harmoninë dhe dashurinë për jetën. Çështja është se të dy burrë dhe grua janë fëmijë të së njëjtës nënë e cila u mësoi atyre se jeta u përkiste vetëm atyre. Kjo vetëdije është një hap i parë për të dalë nga lufta për pushtet.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
