Një studim i ri zbulon se përafrimi i aktivitetit të trurit midis dy personave, i njohur si sinkronia nervore ndërpersonale, ndryshon në bazë të marrëdhënies së tyre dhe asaj që bëjnë së bashku.
Hulumtimi, i botuar në NeuroImage, zbuloi se çiftet nënë-fëmijë kanë tendencë të kenë sinkronizim më të ulët sesa miqtë e rritur ose partnerët romantikë, dhe se ndarja pasive e një përvoje ndonjëherë mund të gjenerojë më shumë përafrim nervor sesa bashkëpunimi aktiv.
Shkencëtarët kanë qenë prej kohësh të interesuar se si koordinohet truri ynë gjatë ndërveprimeve shoqërore, por gjetjet e hulumtimit shpesh kanë qenë të vështira për t’u krahasuar. Studimet kanë shqyrtuar lloje të ndryshme marrëdhëniesh, nga të huajt te partnerët romantikë, dhe kanë përdorur një gamë të gjerë detyrash, nga lojërat e thjeshta të bashkëpunimit te bisedat e hapura. Kjo ndryshueshmëri e ka bërë të vështirë ndërtimin e një kuptimi koheziv të faktorëve që qeverisin sinkronizimin tru-me-tru.
Për ta adresuar këtë problem, një ekip studiuesish nga Universiteti i Trentos në Itali dhe Universiteti i Vjenës në Austri, të udhëhequr nga studenti i doktoraturës Alessandro Carollo dhe profesori Gianluca Esposito, hartuan një studim për të hetuar sistematikisht dy dimensione kryesore: afërsinë ndërpersonale dhe nivelin e ndërveprimit social.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
