Sociotropia përcakton një personalitet me një nevojë të fortë për të investuar kohë dhe përpjekje në marrëdhëniet ndërnjerëzore. Të gjithë në një përpjekje të dëshpëruar për t’u pranuar në mënyrë që të shmangin vetminë dhe të ndihen të njohur në secilin prej gjesteve të tyre.
Aspekti më shqetësues i këtij tipari të karakterit është se ai tenton të shkaktojë, herët a vonë, më shumë se një çrregullim psikologjik. Ankth, depresion, marrëdhënie të varura nga bashkësia, lidhje jo të shëndetshme, vetëvlerësim të ulët. Kaleidoskopi i hijeve patologjike në këtë profil është i gjallë dhe rraskapitës. Edhe pse na kujton shumë sindromën e Wendy -t, ky model personaliteti është mjaft i dallueshëm, siç përcaktohet nga psikoterapisti Aaron T. Beck.
Individët sociotropikë kanë qenë objekt studimi për dekada të tëra. Të cenueshëm, të pasigurt dhe përjetësisht në nevojë për konsideratën e të tjerëve ata shpesh i drejtohen psikoterapisë sepse vuajnë nga depresioni. Dy tiparet e zakonshme të personalitetit sociotropik janë ndrojtja dhe mungesa e pohimit.
Çfarë është sociotropia?
Me sociotropi nënkuptojmë zakonin e investimit të kohës dhe emocioneve në marrëdhëniet ndërnjerëzore në një mënyrë të tepruar, obsesive dhe patologjike. Është një tipar tipik i njerëzve satelitorë që orbitojnë të tjerët për të fituar njohjen, integrimin, ndjenjën e pranimit dhe njohjes. Kjo ndonjëherë shkakton situata sa absurde aq edhe të pakëndshme.
Personaliteti sociotropik ka tendencë t’u japë vëmendje dhe dashuri të tepruar atyre që pak i njohin. Nëse duam ta kontekstualizojmë këtë koncept në një farë mënyre, bëhet fjalë për atë punonjës të ri i cili papritmas bën gjithçka për kolegët e tij, i përmbyt ata me favore dhe fjalë të mira deri në atë pikë sa t’i bëjë ata të pakëndshëm.
Është e lehtë të identifikosh këtë tipar të personalitetit: një person sociotrop i jepet tepricës dhe sjellja e tij shpesh kufizohet me servilizmin dhe dëshpërimin për të marrë miratimin.
Dëshira për të dhënë dashuri dhe treguar interes të tepruar për të tjerët, duke i mbuluar ata me vëmendje të vazhdueshme apo edhe duke u dhënë përparësi njerëzve që ende nuk e njohin njëri -tjetrin plotësisht, përcaktojnë një profil shumë problematik në nivelin psikologjik.
Aaron T. Beck dhe shkalla e sociotropi-autonomisë (SAS)
Një nga studiuesit më të interesuar në përcaktimin, kuptimin dhe identifikimin e sociotropisë ishte padyshim Aaron T. Beck. Studimi i kryer në Universitetin Shippensburg merr konceptet e zhvilluara nga Beck dhe thotë se sociotropia ka një të kundërt të sjelljes dhe njohjes: autonominë.
Sociotropia është e kundërta e autonomisë personale. Ndërsa e para fokusohet tërësisht në kujdesin për marrëdhëniet ndërnjerëzore, njerëzit autonomë kërkojnë dhe punojnë për pavarësinë e tyre, pa u shqetësuar së tepërmi për të tjerët.
Çfarë mat shkalla e sociotropisë / autonomisë së Beck?
Shkalla Aaron T. Beck shërben për të identifikuar personalitetin sociotropik dhe personalitetin autonom. Për të krijuar Shkallën e Sociotropisë-Autonomisë (SAS), Beck hartoi një listë prej 378 pyetjesh për pacientët në kujdes psikiatrik dhe njerëzit jashtë këtij mjedisi. Kjo i lejoi atij të identifikonte dhe të përshkruante gjashtë faktorë për të zbuluar çdo model personaliteti:
Sociotropia përcaktohet nga frika e mosmiratimit të të tjerëve / shqetësimi i vazhdueshëm për të qenë pjesë e një grupi të caktuar / frika nga vetmia ose ndarja nga të tjerët / vetëkënaqësia.
Autonomia dallohet nga shërbimet autonome dhe individuale / nevoja për të mos qenë nën kontrollin e askujt / preferenca për vetminë.
Njerëzit sociotropikë dhe depresioni
Nëse ekziston një aspekt në të cilin sociotropia si një tipar personaliteti krijon interes, kjo është për shkak të tendencës së saj për të çuar në çrregullime depresive. Literatura shkencore mbi këtë temë është e gjerë.
Hulumtimet nga Universiteti i Santiago de Compostela tregojnë se si të menduarit ripërtypës dhe kjo qasje më e papjekur emocionale hedhin themelet si për depresionin e madh ashtu edhe për ankthin e përgjithësuar. Në përgjithësi, shkaqet e këtyre kushteve psikologjike qëndrojnë në aspektet e mëposhtme:
- Vetëvlerësim i ulët.
- Një personalitet i turpshëm që kombinon nevojën e vazhdueshme për t’u vlerësuar, dashuruar, kujdesur dhe pranuar me nevojën për të mbajtur hapësirat e tyre. Kjo kontradiktë e bën atë të vuajë.
- Këta nuk janë njerëz shumë pretendues.
- Ata kanë një tendencë për të pasur një mendim ruminues, për t’i përmbysur gjërat, për të vënë në pikëpyetje gjithçka që thonë dhe bëjnë, duke u penduar për atë që kanë bërë, duke gjykuar dhe kritikuar veten.
- Keqmenaxhimi emocional.
- Dëshira për t’u pranuar shoqërisht çon në sjellje që më vonë shkaktojnë vuajtje, gjë që e çon më tej konceptin e vetvetes.
- Frika e tepërt nga vetmia.
Rëndësia e vetë – pranimit
Gjatë studimeve të tij mbi sociotropinë, Aaron T. Beck duhej të merrej me njerëz që luftonin me ndrojtjen dhe nevojën e tyre për vëmendje, miratim dhe dashuri. Ky paradoks në të cilin dëshira e dëshpëruar për t’u bërë e rëndësishme për të tjerët e kombinuar me pasigurinë personale dhe një vetë-koncept negativ, krijoi tek ata një konflikt të madh të brendshëm.
Qasja për të ndihmuar njerëzit me sociotropi konsiston në zhvillimin e bazave më autonome dhe pohuese të karakterit, si dhe fitimin e një vetëbesimi më të madh. Aspekti i komplikuar është se këta njerëz shpesh arrijnë kufirin, me çrregullime të mëdha depresive dhe një histori emocionale plot dështime. Është thelbësore të veproni sa më shpejt të jetë e mundur.
Ne nuk mund të presim që të tjerët të na japin atë që ne nuk jemi në gjendje t’i japim vetes. Para se të pretendojmë njohjen e jashtme, le të fillojmë duke qenë miqtë tanë më të mirë, të aftë për dashuri dhe pranim të pakushtëzuar para së gjithash për veten tonë.
Burimi / https://lamenteemeravigliosa.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
