Ky është një rrufe në qiell të hapur, diçka që sulmon papritmas. Papritmas ndjeni si përzierje, marramendje, rrahje zemre në rritje, humbje kontakti me veten. Një studim i kryer nga Ministria e Shëndetësisë disa vjet më parë, ka vlerësuar se mbi 10 milionë italianë, të paktën një herë në jetë, përjetojnë këtë përvojë të tmerrshme.
Shkaqet janë të ndryshme dhe mund të shkojnë nga një gjendje e fortë dhe e zgjatur e stresit fizik psikik, deri në një gjendje të përhershme ekzistenciale në të cilën personi e gjen veten, të rrethuar nga errësira, mungesa e shpresës, si dhe frika dhe paaftësia për të parë dhe gjetur mënyra.
Fjala “panik” vjen nga Zoti i lashtë grek, kuptimi i të cilit rrjedh nga folja paein “graze”, por fjalë për fjalë do të thotë pan “gjithçka” sepse, sipas mitologjisë greke, Pan ishte fryma e të gjitha krijesave natyrore dhe ishte e lidhur në pyll, në humnerë, në thellësi.
Një gjendje psikologjike në të cilën termi i thellë nuk është sinonim i thellimit ose i introspeksionit, por do të thotë paaftësi për të deshifruar dhe balancuar gjendjen e dikujt. Sulmi i panikut punon, në një mënyrë të heshtur, madje delikate. Ai ushqen pasiguri personale, ushqen frikën dhe luftërat e përhershme që të gjithë përballen në jetë.
Kur sikleti bëhen motiv motivues i gjendjes personale, këtu janë të gjitha kushtet për të shpërthyer në sulmin e papritur. Psikologët, dhe studimet gjithnjë e më të thella mbi këtë fenomen tregojnë në “rrjetën e frikës” atë pjesë të trurit njerëzor që përcakton sulmin e panikut.
Paaftësia, madje edhe për shkaqe shumë reale dhe konkrete dhe jo imagjinare, për të krijuar alternativa ndaj kësaj gjendjeje, prodhon një vorbull nga e cila është gjithnjë e më vështirë të dalësh. Mungesa e mbështetjes dhe marrëdhënieve të rëndësishme rrit ndjeshëm izolimin, braktisjen, në mënyrë që t’i bëjë të qartë subjektit gjendjen e tij dhe paaftësinë për të gjetur mbajtëset dhe të jenë në gjendje të luftojnë frikën e tyre.
Shpërthimi i fenomenit, jo rastësisht është ndezur në këto vite krize, momente të shënuara nga mungesa e shpresës dhe e perspektivës. Sepse janë pikërisht kushtet e izolimit në të cilat ekzistojnë ata që janë prekur nga sulmet e panikut, të cilat tregojnë peshën dhe përgjegjësinë që shoqëria në tërësi ka në përcaktimin apo jo të kushteve për këtë.
Nuk është rastësi, siç ka treguar hulumtimi, se në komunitetet kohezive, të pasura me marrëdhënie, në të cilat dështimi nuk shihet si pararendës i ferrit, fenomenet si këto janë episode të izoluara dhe pa shifra shqetësuese si ato që kanë të bëjnë me të ashtuquajturat shoqëri të evoluara.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
