Sa e bukur dhe e mrekullueshme është literatura. Një botë e vërtetë paralele, një art. Pra afër realitetit, një pasqyrë e pafund e asaj që tregon. Pavarësia pa censurim i jep hapësirë shprehjes së autorit. Në këtë rast, autori, Kristin Hannah dhe libri i tij i çmuar, ‘L’estate in cui imparammo a volare’.
‘L’estate in cui imparammo a volare’ flet për frikën e dy adoleshenteve që ndihen të vetmuara, edhe pse në fillim nuk e kuptojnë se ato janë dy. Ky mur bie dhe ndodh një takim; ashtu siç ndodh shumë herë në realitet, me një fatkeqësi dhe një rrëfim të bërë në një moment të vështirë.
Një moment Tully duhet të ndalojë mbrojtjen e vetes, besimin, sepse përndryshe do të shpërthente. Kate është atje për të pritur për të, ashtu si ajo gjithmonë di të bëjë, në mënyrë që Tully të mos shkatërrohet. Në realitet, këtë gjë nuk e bën asnjeri.
Për të qenë një mik i vërtetë duhet të rrezikosh. Ndonjëherë njerëzit do t’ju ulin poshtë, vajzat mund të jenë shumë mizore me njëra-tjetrën, por ju nuk mund ta lejoni t’ju pengojë. Nëse ata ju lëndojnë, ngrihuni, shprehni ndjenjat tuaja dhe provoni përsëri.
‘L’estate in cui imparammo a volare’ flet për historinë e dy miqve
Ai flet për bisedat se si frika e refuzimit përfundon duke u shkrirë falë kureshtjes për të ditur më shumë dhe për të thyer akullin. Për të sfiduar të panjohurën, për të dëshiruar për të gjetur një dashuri të ngjashme me atë të paraqitur në romane. Ajo na tregon se përtej përvojës, është e rëndësishme ajo që ne bëjmë.
Kate ka një familje që e do dhe vendos rregulla për të. Tully e cila është braktisur nga nëna e saj shumë herë, duhej të mësonte të përparonte vetëm. Tek të dyja shihet një nevojë e përbashkët që asnjë adoleshent nuk e pranon: dëshira për të ngjallur një pamje krenarie për prindërit e tyre. Kate mendon se Tully i ka të gjitha, por Tully mendon se është Kate ajo që i ka të gjitha.
Miqësia e tyre lind kur ato e kuptojnë se kur dikush tregon, tjetri di të dëgjojë. Tully e ka të qartë se çfarë dëshiron të bëjë dhe si ta arrijë atë, ndërsa Kate nga ana tjetër i duhet më shumë kohë për këtë. Ndërsa përpiqet ta kuptojë, Tully e ndjek dhe e merr për krahu kur ndjen se do të bjerë.
Ato përpiqen të shpëtojnë njëra-tjetrën në mënyrën e vet. Tully duke u bërë një yll (i televizionit), Kate e dashur dhe e kuptueshme se ka njerëz që janë lënduar aq shumë sa që nuk kanë mësuar të kërkojnë falje.
Tully ka aq shumë forcë sa tërheq gjithë vëmendjen e një dhome të mbushur me njerëz. Kate është e guximshme dhe e aftë të qëndrojë në të njëjtën dhomë, edhe nëse askush nuk e shikon atë, duke mbrojtur të gjithë. Në një mënyrë apo tjetër, Kate është ajri për Tully dhe Tully është ajri për Kate. Edhe pse ato jetojnë në dy botë shumë të ndryshme, ato arrijnë të frymëzohen nga njëra-tjetra.
Dashuria dhe miqësia
‘L’estate in cui imparammo a volare’ nuk është një roman realist, nuk pretendon të jetë. Ai nuk synon të jetë një pasqyrë besnike e realitetit, në fakt shumica e miqësive nuk funksionojnë në këtë mënyrë. Sidoqoftë, është nxitje për të shpresuar.
Ndoshta një nga elementët më të çmuar të faqeve të tij është aftësia për t’i dhënë zë asaj që një nënë ose një bijë ndjen kur dikush është shumë i vetëdijshëm për rreziqet që fshihen dhe tjetra i shpërfill plotësisht, duke iu afruar rrezikut.
Përshkruan me saktësi, përmes karaktereve, ambivalencën e prodhuar nga fakti se siguria është në të njëjtin vend ku ne kërkojmë pavarësinë kur rritemi: familje.
Burimi / lamenteemeravigliosa.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
