Duhet të keni një zemër të madhe, mjaft të madhe për të paketuar gjithçka që lini pas: gëzimet dhe hidhërimet, miqtë dhe dashuritë. Ky bagazh zemre që rreh edhe kur bie në një tokë që nuk të përket apo kur je shtrirë në një dyshek që nuk është forma jote dhe në një jastëk të pakëndshëm, dhe sheh tavanin duke menduar se ku po shkon.
Miq që nuk janë të tutë, një qytet që nuk është i yti.
Duhet të keni një zemër të madhe, aq të madhe sa të lini vend për gjëra të reja. Një zemër që ndonjëherë ke frikë se mos të tjerët e kanë harruar, sepse e tashmja ka pushtuar jetën e tyre. Një zemër e madhe, por jo shumë e fortë. Pastaj ja ku ndalet për një moment.
Shkon në ndalim, ju ngatërron dhe nuk e di më kush jeni.
Kështu shtrihesh në dyshekun, i cili tani të ka marrë pak peshën dhe jastëku është më i butë nga njëra anë, dhe pyet veten se kush po bëhesh më shumë se sa ku po shkon.
Sepse kur ikën, më shumë se të shkosh drejt një destinacioni, shkon drejt një fati, i yti.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Rrjet
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
