Shumë shpesh, për të mos u dukur të dobët dhe për t’i kënaqur të tjerët, ne e detyrojmë veten të dukemi të fortë kur në realitet na duhet vetëm të jemi vetëm. Gdhendja e hapësirës personale nuk duhet të na bëjë kurrë të ndihemi fajtorë.
Sa bukur do të ishte të ishim në gjendje të ndalonim së buzëqeshuri kur nuk na pëlqen; tregojini botës se sot nuk na pëlqen të dalim dhe se nuk duam shoqërinë e njerëzve të tjerë, se zgjedhim të jemi vetëm ose më mirë se preferojmë vetëm shoqërinë tonë. Do të ishte e mrekullueshme të komunikonit pa e ndjerë atë gungë në fyt dhe atë ndjenjë të çuditshme në stomak. Me pak fjalë, mos u ndjeni fajtor.
Sikur të tjerët të pranonin atë që duam në çdo kohë dhe të ktheheshin tek ne kur të shfaqim përsëri shenja hapjeje… Pa probleme dhe pa qortime. Ndonjëherë ne meritojmë të përkulemi për të qenë vetëm, të rimbushim bateritë tona dhe të fillojmë përsëri më të fortë se më parë.
Ndonjëherë edhe ditët e këqija janë të nevojshme, veçanërisht për të mësuar të vlerësojmë më të mirat. Magjia e kontrastit mund të na mësojë shumë nëse i kushtojmë vëmendje.
Sepse nuk mjafton të dimë se trëndafilat kanë gjemba dhe se duhet të hiqen: është gjithashtu e nevojshme të mësojmë se ku janë dhe si të veprojmë për të mos dëmtuar veten.
Mund të gabojmë, por ngurrimi për të bërë gjëra dhe për të parë njerëzit na pushton dhe mendojmë se nuk po bëjmë asgjë për të zënë kohën tonë. Por është e rëndësishme të mësoni se pas stuhisë zakonisht vjen qetësia. Çështja është se kjo nuk ndodh gjithmonë në kushtet që ne do të donim.
Mos u ndjeni fajtor për ndjenjën e pakëndshme
Të ndihesh i sëmurë është më i zakonshëm nga sa mendojmë. Jo çdo gjë në jetë është perfekte. Problemi është se shoqëria nuk na lejon më të tregohemi të dobët dhe të pakëndshëm. Në fakt, të tregohemi kështu në një farë mënyre nënkupton ndjenjën e fajit për gjykimet dhe opinionet e njerëzve përreth nesh.
Nëse jemi të trishtuar dhe nuk kemi frikë ta themi, njerëzit rreth nesh do të na bëjnë të ndihemi “ndryshe”. Disa do të na shohin si invalidë, të tjerë do të na përçmojnë, ndërsa tek të tjerët do të zgjojmë ndjenja dhembshurie që do t’i bëjnë ata të vrapojnë në ndihmë dhe të na inkurajojnë të dalim.
Duket se tolerimi i shqetësimit të të tjerëve nuk është aq i lehtë dhe as aq komod, ndaj është më mirë të fshihemi, të izolohemi apo edhe të injorojmë atë që ndjejmë.
Ndoshta shqetësimi i të tjerëve na kujton se ne ndihemi në të njëjtën mënyrë. Por në një shoqëri që ndëshkon disi shprehjen e dobësisë, nuk është aq e lehtë ta pranosh atë.
Megjithatë, nuk ka asgjë më të keqe sesa të fshehësh shqetësimin tënd dhe të ndihesh fajtor për të . Është ligji i jetës. Ditët e këqija ekzistojnë dhe asgjë nuk ndodh nëse janë të shpeshta. Nuk dhembin aq sa duken. Prania e tyre tregon se ka diçka që na nevojitet, ndaj është shumë e rëndësishme të dëgjojmë zemrën tonë.
Të detyrosh veten të veprojmë ndryshe nga sa kërkon vetja jonë e brendshme , të detyrosh imazhin tonë të jashtëm dhe të vendosësh një buzëqeshje në fytyrën tonë kur ajo nuk vjen nga brenda nesh, është edhe më e vështirë.
Pra, lejimi i shqetësimit tonë të dalë dhe të shprehet do të na ndihmojë ta lehtësojmë atë. Nëse pranojmë se kjo duhet të ndodhë, të ndihesh në faj nuk do të jetë aq e lehtë.
Streha më e mirë jemi ne
Për ditët e këqija streha më e mirë është ajo që mund të sigurojmë për veten tonë. Atë hapësirë vetmie por në të njëjtën kohë shoqërie, ku mund të shfryhemi pa u ndjerë fajtorë dhe t’i japim dorën vetes. Sepse disi jemi aty për veten tonë.
Një vend ku na lejohet të tregohemi të trishtuar dhe të lodhur dhe të përpiqemi të kuptojmë se çfarë po ndodh me ne. Një vend për të rregulluar atë që është prishur . Një zonë jashtë kufijve ku mund të postoni një shenjë të mbyllur për pushime, ndërtime në vazhdim ose mbyllje të hershme.
Streha jonë është vendi i përsosur për të dëgjuar britmën e emocioneve tona . Ata qëndrojnë aty duke pritur që ne të ndalojmë me pretekstin e vetëm për t’u dëgjuar. Sepse nuk ka kuptim të vazhdosh me autopilot: në një moment makina do të fiket gjithsesi dhe në atë moment riparimet që do të bëhen do të jenë më të vështira.
Ne jemi streha jonë e brendshme , mbështetja që na ngre dhe përqafimi që na mbështjell. Hapësira ideale për të lënë diskomfortin të rrjedhë me qëllimin e vetëm për ta ndjerë dhe kuptuar atë. Sepse kushtimi i kohës vetes është gjithashtu i nevojshëm dhe nuk duhet të ndihemi kurrë fajtorë për këtë.
Bota do të vazhdojë të kthehet, por ndërkohë do të jemi mësuar të rikthehemi në karusel sapo të kemi forcë të mjaftueshme për ta bërë këtë sërish, pa presion, pa kërkesa dhe mbi të gjitha pa u ndjerë fajtorë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
