Ka një mënyrë të heshtur, por të thellë, me të cilën shoqëria i ngre nëna në piedestal: si të ishin të pathyeshme, të paepura, gjithmonë në funksion, gjithmonë në shërbim. Dhe ndonëse kjo mund të tingëllojë si nderim, shpesh është një barrë. Sepse nëna nuk është një superheroinë. Ajo është një qenie njerëzore që lodhet, që ka nevojë për pushim, për ndihmë, për hapësirë të saj.
Të jesh nënë është një dashuri që nuk krahasohet me asgjë tjetër, por është edhe një sfidë që pak e kuptojnë thellësisht.
Ky tekst nuk është një ankesë. Është një thirrje për mirëkuptim. Një kujtesë që nënat nuk kanë nevojë të jenë gjithmonë perfekte, por kanë nevojë të jenë të mbështetura.
Nënat janë më të mira kur fëmijët e tyre kanë anëtarë të familjes që vijnë për t’i marrë ato herë pas here.
Nënat janë më të mira kur dikush tjetër gatuan dhe pastron herë pas here.
Nënat janë më të mira kur flenë aq orë sa ju nevojitet.
Nënat janë më të mira kur partneri i tyre ndihmon me fëmijët dhe punët.
Nënat janë më të mira kur nuk ndihen fajtore sepse dëshirojnë pushim, ndjehen të lodhura, mbingarkohen ose nuk duan të luajnë me fëmijët e tyre.
Unë me të vërtetë uroj që njerëzit të ndalojnë normalizimin e idesë që nënat duhet të jenë forcë e produktivitetit dhe të fillojnë të kuptojnë se të jesh nënë është puna më e vështirë.
Shumica prej nesh po bën më të mirën.
A është e mundur që kur një nënë kërkon një pushim të vogël, askush të mos e dëgjojë atë?
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
