“Një ditë dikush do t’ju pyesë se si keni arritur të qëndroni në këmbë ndërsa gjithçka përreth jush u shemb. Ai do të të shikojë me atë fytyrë paksa dyshuese dhe sarkastike dhe do të të pyesë se si mund ta injorosh kur gjithçka brenda teje digjet.
Ai do të të kapë për xhakete dhe do të detyrojë ta shikosh ndërsa me sy të mahnitur do të kuptojë që nuk po qesh. E cila nuk është një shaka, ju me të vërtetë e bërët atë. Se ndërsa të gjithë po shikonin larg ju u zvarritët. Se ndërsa frika të merrte frymën kur u zgjove, ti mbylle sytë me njërën dorë, për të mos parë asgjë.
Se kush ju braktisi, ju diskreditoi, baltosi, ju përdori dhe shpifi, nuk ia vlente as të mendohej. Se për çdo herë që mendonit se nuk mund t’ia dilnit, se keni menduar të hiqni dorë, ka qenë ai momenti i pezulluar që i paraprin “më pas” që ju ka shtyrë prapa, në krahët e atyre që akoma ju duan dhe akoma besojnë tek ju.
Një ditë dikush do të të pyesë si e bëre. Ju i thoni që nuk keni bërë asgjë. Se ishte thjesht dashuri për veten tuaj.”
Burimi / Anima Ribelle
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
