Jemi të forta, të pavarura, të vendosura.
Jemi luftarake, të egra.
Është e vërtetë!
Dhe shpesh e teprojmë.
Por mbajmë mbi shpatulla shpresat, frustrimet dhe luftimet e nënave dhe gjysheve tona. Nuk kemi vetëm për detyrë të pohojmë veten tonë, por për gjeneratat që janë ndjerë të cunguar nga një shoqëri që u njihej pak grave, jashtë rolit të nënës dhe gruas.
Dhe mbi të gjitha, kemi gabuar pa dyshim, shpesh kemi bërë që njeriu të ndjehet i padobishëm, i zëvendësueshëm, sikur të ishim robotë të vegjël për të cilët dashuria është çështje racionale, një përzgjedhje midis kandidatëve potencialisht idealë dhe jo një faktor emocioni, e empatisë dhe zemrës kudo.
Jetojmë në dualizmin e të treguarit që jemi të forta dhe dëshira për t’u mirëpritur nga përqafimi i atyre që na rrethojnë. Midis nevojës për të qenë të lira dhe vetmisë për të shkuar në shtëpi dhe për ta gjetur atë bosh.
Dhe mbi të gjitha, njohim burra të frikësuar, të cilët nuk dinë të lidhen me ne, të cilët nuk e kuptojnë ëmbëlsinë tonë, por frikësohen nga temperamenti ynë.
Ja fjalët e Mateos, 22 vjeç:
“Nëse një burrë ndihet jo i plotë para një gruaje të fortë, kjo do të thotë se diçka tek ai nuk është zhvilluar. Është e vërtetë që gratë nuk kanë nevojë për burra, por detyra ime është t’i bëj ata të kuptojnë se mund t’u besosh pa parë supet e tyre “.
Ka shpresë.
Mary G. Baccaglini, shkrimtare italiane
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
