Ne e kalojmë pjesën më të madhe të jetës duke bërë plane sikur do të jetonim një jetë tjetër më vonë. Nuk jetojmë me vendosmëri, por kalimthi. Sikur të përgatitemi për ditën kur do të fillojmë vërtetë të jetojmë.
Megjithatë, ky version nuk vjen kurrë. Vdekja na kap para se të gjejmë kohë.
Nëse do të kishim praktikuar të kuptonim rëndësinë e çdo momenti si të fundit, e gjithë jeta jonë do të kishte ndryshuar rrënjësisht. Do të jemi të pranishëm në këtë moment. Vetëm kujtimi i vdekjes mund t’i japë jetës thelbin dhe thellësinë, për të aktivizuar vetë dëshirën për jetën. Vetëm kujtimi i vdekjes mund ta bëjë jetën aq intensive sa që çdo moment i së tashmes të përfshijë tërë jetën.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
